Ψυχοσωματικές Επιπτώσεις της Οικονομικής Κρίσης.

Η οικονομική κρίση έχει μπει καλά στη ζωή μας, στην καθημερινότητα μας και ένα διαρκές άγχος μας κατατρέχει. Πριν απο λίγες μέρες ένας συνάδελφος του πατέρα μου έδωσε τέλος στη ζωή του λόγω δυσχερής οικονομικής κατάστασης και χρεών. Και δεν είναι το μόνο περιστατικό που έχει πάρει το αυτί μου τελευταία.. Η κατάσταση είναι τεταμένη και επηρεάζει με διαφορετικό τρόπο τον καθένα. Οι ψυχοσωματικές επιπτώσεις μιας τόσο στρεσογόνου περιόδου δεν πρέπει να παραβλέπονται. Για τον λόγο αυτό έψαξα και βρήκα ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο ψυχολογίας στην διαδικτυακή πύλη E-Psychology, γραμμένο απο τον ψυχολόγο Νικόλαο Βακόνδιο, απόσπασμα του οποίου αποφάσισα να παραθέσω εδώ πέρα..

Έρευνες έχουν αποδείξει ότι όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε παρατεταμένο άγχος, υπάρχουν σημαντικότατες επιδράσεις στην ψυχική του διάθεση, και κατ’ επέκταση στον οργανισμό του π.χ. η μείωση της άμυνας του οργανισμού, μέσα από έναν πολύπλοκο μηχανισμό που οφείλεται στην επικοινωνία νευρικού και αμυντικού συστήματος του οργανισμού μας.

Όπως έχει αποδειχθεί, ο εγκέφαλος μας, συγκεκριμένα η περιοχή που χαρακτηρίζαμε ως «συναισθηματικό εγκέφαλο», και ονομάζεται μεταιχμιακό σύστημα, διαθέτει και «ενεργοποιεί» το έμφυτο όπλο του άγχους, ως αντίδραση σε κάτι που θα το θεωρήσει ως «απειλή» απέναντι στην ζωή μας. Αυτό σημαίνει ότι ο εγκέφαλος μας έχει την δυνατότητα να αντιδράσει απέναντι στον κίνδυνο απόλυσής μας από την εργασία, με παρόμοιο τρόπο όπως θα αντιδρούσε αν βρισκόμασταν αντιμέτωποι με ένα επικίνδυνο φίδι μπροστά μας.

Ακόμη και αν βρισκόμασταν απέναντι σε ένα επικίνδυνο δηλητηριώδες φίδι, θα μπορούσαμε να τρέξουμε μακριά του ή να το πετάξουμε μακριά με ένα κλαδί. Στην περίπτωση του οικονομικού άγχους, ο άνθρωπος πέραν του αν καταφέρει, να εργάζεται σε δύο δουλειές, δεν μπορεί να αυξήσει το εισόδημα του προκειμένου να ανταποκριθεί. Πρόκειται για μία κατάσταση άγχους, πιο «ύπουλης» και ψυχοφθόρας αφού η απειλή είναι «μη ορατή» στα μάτια μας και επιπλέον συνεχής και παρατεταμένη σε διάρκεια, απειλώντας το ένστικτοι της επιβίωσής μας.

Το παρατεταμένο και οξύ άγχος που βιώνουμε, καθώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, σιγά σιγά οδηγεί σε «απόσυρση» από την πάλη για επιβίωση και παθητικότητα του ατόμου, το οποίο νιώθει ανίκανο να αντιδράσει. Μπορεί να οδηγήσει σε μελαγχολία, δυσθυμία, κατάθλιψη και ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Η αντιμετώπιση των καταστάσεων που αναφέραμε δεν είναι εύκολο δυστυχώς να γίνει από το άτομο μόνο του, καθώς αυτό νιώθει ότι θα αντιμετωπίσει την κατάσταση μόνο αυξάνοντας το εισόδημά του, ολοκληρωτικά ενταγμένο σε μία αγχώδη κατάσταση, όπου η αύξηση του εισοδήματος δείχνει ως η μόνη λύση.

Η ουσιαστική αντιμετώπιση βρίσκεται στην προσπάθεια επιβολής της λογικής σκέψης πάνω στην συναισθηματική αντίδραση του άγχους. Στον γραπτό λόγο, και μιλώντας γενικά, πιθανά ακούγεται θεωρητική ως λύση. Για τον λόγο αυτό κάθε άνθρωπος, έστω και με βοήθεια, πρέπει να προσπαθήσει να επανεξετάσει με την λογική του, τους κινδύνους που θεωρεί ότι αντιμετωπίζει λόγω της οικονομικής κρίσης και αν πραγματικά οι κίνδυνοι αυτοί είναι τόσο άμεσοι. Το άγχος έχει την ιδιότητα να επηρεάζει την λογική μας σκέψη, και να την παραλύει.

Πέρα από την βοήθεια που θα πρέπει να ζητήσουμε από κάποιον ειδικό θα πρέπει να γνωρίζουμε επίσης ότι το χιούμορ, είναι ένας ιδιαίτερα υγιής μηχανισμός άμυνας ο οποίος πρέπει να προσπαθούμε να χρησιμοποιούμε, καθώς και η διατήρηση της ποιότητας της ζωής, κυρίως μέσω της διατήρησης των κοινωνικών επαφών μας.

Εγώ να προσθέσω τέλος ότι θεωρώ άκρως σημαντική τη συνηδειτοποίηση εκ μέρους του ατόμου ότι τα συμπτώματα που ο οργανισμός του εμφανίζει αποδίδονται στη συγκεκριμένη στρεσογόνο κατάσταση που βιώνει, αυτή δηλαδή της οικονομικής κρίσης. Αυτή ακριβώς η συνηδειτοποίηση θα τον ωθήσει στην εύρεση λύσης η οποία θα είναι αποτελεσματική μόνο αν σχετίζεται με το αίτιο που προκάλεσε τα συμπτώματα αυτά, αντιμετώπιση δηλαδή άμεσα σχετιζόμενη με την κρίση και τους μηχανισμούς άμυνας που χρησιμοποιεί το άτομο για να τα βγάλει πέρα με το άγχος που βιώνει.

Και επίσης γελάτε φίλοι μου!! Όπως ανέφερε και ο κ. Βακόνδιος το χιούμορ είναι ένα απο τα πιο σημαντικά όπλα αντιμετώπισης του άγχους που διαθέτουμε. Ας μην το αφήνουμε ανεκμετάλλευτο!!

"A person who knows how to laugh at himself will never ceased to be amused" - Shirley Maclaine.

LOST: The End of an Era.

Αποχαιρέτησα και γω χθες μαζί με εκατομμύρια άλλους θαυμαστές σε όλο τον κόσμο το αγαπημένο μου LOSTάκι, τη σειρά που μου κράτησε συντροφιά εδώ και 6 χρόνια και δε με είχε απογοητεύσει ποτέ, απο το πρώτο μέχρι το 121ο επεισόδιο.


Το τέλος ακολούθησε την πορεία της σειράς όλα αυτά τα χρόνια.. δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο πέρα απο αναπάντεχο. Αν και αρχικά ένιωσα τα νευράκια μου να τσιτώνουν, μιας και πολλά απο τα ερωτήματά μου έμειναν αναπάντητα, τελικά συνηδειτοποίησα ότι η σειρά είχε το καλύτερο και πιο ταιριαστό τέλος που θα μπορούσε να έχει, μένοντας συνεπής στην πιο επιτυχημένη συνταγή που χρησιμοποίησε: τις αμφίσημες σκηνές, στις οποίες ο καθένας θα μπορούσε να δώσει την δική του προσωπική ερμηνεία. Κατέληξα λοιπόν ότι το τέλος με άφησε αρκετά ικανοποιημένη.

Το βασικό μήνυμα που μου άφησε η σειρά, μέσα απο το συγκλονιστικό αυτό φινάλε, ήταν πως σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Εκεί επέλεξαν να κάνουν focus και οι σεναριογράφοι, δίνοντας βάση στο ανθρώπινο στοιχείο της σειράς, στις σχέσεις που δημιουργήθηκαν και που τελικά φάνηκε πως ήταν το μοναδικό πράγμα που είχε ουσία. Το συναισθηματικό κομμάτι "δούλεψε" σε μένα τόσο καλά, που δεν με ένοιαζε πια για τη δομή και για τα σημεία της πλοκής που περίμενα να ξεκαθαριστούν. H υπερβολική ανάλυση οδηγεί συνεχώς σε νέα ερωτήματα και είναι κρίμα να χαλάσει όλο αυτό το συναίσθημα που μας δημιούργησε τόσα χρόνια. Σημασία λοιπόν έχει ότι από LOST που ήταν όλοι τους έγιναν FOUND, καθώς βρήκαν αυτό που έλειπε από την ζωή τους και τους έκανε ευτυχισμένους, με όποιο τρόπο κι αν έγινε αυτό. Αυτό είναι το σημαντικότερο νόημα που πρέπει να κρατήσουμε και το “ζουμί” της υπόθεσης!

Μια γλυκιά μελαγχολία με κυρίευσε με το που είδα την τελική σκηνή, στην οποία κλείνει το μάτι του Jack, αυτό που 6 χρόνια πριν άνοιξε στην αρχική σκηνή του πρώτου επεισoδίου. Το LOST ήταν μια σειρά απο τις πολλές που παίχτηκαν, παίζονται και θα παιχτούν στο μέλλλον, αλλά θεωρώ ότι ήταν απο τις ελάχιστες που 6 χρόνια δεν έκαναν "κοιλιά", κράτησαν το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και όσο χαζό κι αν ακούγεται, μιας και ήταν μια απλή σειρά, μια ιστορία φτιαχτή που κάποιος διεστραμμένος σκαρφίστηκε, θα μου λείψει... Ανθρώπινοι χαρακτήρες οικείοι πια, θα μείνουνε στην καρδιά μου για το ξεχωριστό μήνυμα που πήρα μέσα απο την προσωπική πορεία του κάθενος μέσα στη σειρά.

Goodbye LOST. . .

Mother's Love..ή αλλιώς: The Appreciation of Chain Mails!

Βροχή έρχονται τα chain mails απο φίλους στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Τις περισσότερες φορές - ντρέπομαι που το λέω - αλλά τρώνε άκυρο, διαγραφή και σαν να μην υπήρξαν ποτέ ένα πράμα.. Συζητάνε και γελάνε οι φίλοι μου γι'αυτά που έστειλαν μετά, και γωωωω ..κάνω την πάπια! Βαριέμαι ρε αδερφέ! Τα ίδια και τα ίδια! Σε στιγμές όμως ΑΠΟΛΥΤΗΣ βαρεμάρας, όπου η μόνη μου διέξοδος είναι το pc και έχω εξαντλήσει ό,τι μπορούσα να κάνω (facebook, troktiko κλπ), ε κάπου εκεί, με βαριά καρδιά πατάω ένα click και μπαίνω στη λίστα με τα chain mails μου. Τις ελάχιστες φορές που οδηγούμαι σε αυτή την ύστατη λύση σκοτώματος της ώρας, διαπιστώνω με έκπληξη ότι κάποια απο αυτά τα mails που μου έχουν έρθει είναι αρκετά ενδιαφέροντα! Αποφάσισα να παραθέσω εδώ το περιεχόμενο ενός απο αυτά, με το οποίο απροσδόκητα γέλασα πολύ!!


"Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ"


Στο ποτάμι...


























Στην Αφρική...













Στην Ινδία...















Στον ωκεανό...












Στο πάρκινγκ του Lidl...




















RESPECT στο chain mail που έκανε το χειλάκι μου να γελάσει μέσα στην κρίση βαρεμάρας που με κυρίευσε!
Hope you liked it!!!

Tanguera: Μια ιστορία στα βήματα του πάθους

Όποιος δεν πρόλαβε ήδη να παρακολουθήσει το μιούζικαλ «Tanguera from Buenos Aires» να σπεύσει σήμερα το βράδυ, 19/05, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης! Η παράσταση είναι απλά συγκλονιστική....! Αργεντίνικη μουσική, χαμηλός φωτισμός και ο πιο ερωτικός χορός που έχει υπάρξει ποτέ: TANGO!

Οι αισθησιακές κινήσεις εξαιρετικής τεχνικής, το πάθος των χορευτών και η πλοκή του μιούσικαλ δεν κατάφεραν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.. Τριάντα βιρτουόζοι χορευτές και χορεύτριες εκτελούν τη βραβευμένη χορογραφία που εξιστορεί μία φλογερή ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται στις αρχές του 20ου αιώνα στην Μπόκα, μια κακόφημη συνοικία του λιμανιού του Μπουένος Άιρες, γενέτειρα του tango, αλλά και καταφύγιο για χιλιάδες μετανάστες που αναζητούν τον δρόμο τους σε ένα νέο κόσμο. Κεντρική ηρωίδα η νεαρή μετανάστρια Giselle που, προσπαθώντας να επιβιώσει, γίνεται «tanguera» σε καμπαρέ. Η Giselle γοητεύεται από τον μαστροπό Gaudenzio, την ίδια στιγμή που ο θαρραλέος λιμενεργάτης Lorenzo διεκδικεί την αγάπη της. Το τρίγωνο του πάθους οδηγείται μοιραία στη μονομαχία. Η μελαγχολία και το πάθος του tango συμπυκνώνονται στην «αφήγηση» της «Tanguera», γίνονται χορογραφημένα βήματα, άλματα, στροφές, χειρονομίες, παύσεις, βλέμματα, φως, σκοτάδι και, βέβαια, μουσική.

Τη βραβευμένη χορογραφία υπογράφει η σταρ του tango, Mora Godoy, πρώτη χορεύτρια και χορογράφος, με διεθνή βραβεία και διακρίσεις, η οποία θεωρείται ανανεώτρια των τεχνικών του κλασικού tango. Στο ρόλο της «Γκιζέλ» η Leticia Fallacara.

To Tanguera έκανε πρεμιέρα το 2002 στο Μπουένος Άιρες, σημειώνοντας, μετά από 18 μήνες, ρεκόρ παραστάσεων, ρεκόρ θεατών - 220.000 θεατές! - κι έχοντας αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές. Οι ενθουσιώδεις κριτικές και η ανταπόκριση του κοινού, με τις sold out παραστάσεις, ακολούθησαν την «Tanguera» και στην παγκόσμια περιοδεία, με «στάσεις» -εκτός των άλλων- στο City Center Theater της Νέας Υόρκης και στο CHATELET Theater στο Παρίσι. Η παράσταση έχει αποσπάσει 5 βραβεία από την Association of Argentine Entertainment Institut Reporters : Καλύτερης Μουσικής Παράστασης (Best Musical), Καλύτερης Παραγωγής, Καλύτερης Χορογραφίας (Best Choreography), Καλύτερης Φωτογραφίας (Best Lighting), Πρώτου Γυναικείου Ρόλου (Best Female Performed). Μετά τις παραστάσεις η Tanguera θα παρουσιαστεί στο SADLER'S WELLS Theater του Λονδίνου.

Ήταν μια αξέχαστη βραδιά! Αναμφισβήτητα δεν πρέπει να χάνουμε την ευκαιρία να δούμε απο κοντά παραστάσεις διεθνούς φήμης σαν το Τanguera, οι οποίες έχουν αγαπηθεί σε όλο σχεδόν τον κόσμο!

Drama queen..

Τελικά το τραβάει ο οργανισμός μου, πραγματικά! Ζω για το δράμα, γεμίζει τη ζωή μου, με κρατάει ζωντανή, πως το λένε!!..

Σε μια φάση της ζωής μου που όλα πηγαίνουν απο καλά έως πολύ καλά, εγώ εκεί! Να ψάχνω για ψεγάδια.. Να βρω τρόπους να αγχωθώ.. Να τρώγομαι με τα ρούχα μου τελοσπάντων.. Πάντα φοβόμουν πως η ευτυχία είναι προσωρινή. Πως πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Νιώθω και ενοχή μάλιστα κάποιες φορές.. Όταν όλα μου πάνε καλά, πως δεν μπορεί..κάποιος θα μου την έχει φυλαγμένη. Ακόμα και τώρα που τα γράφω, θέλω κάποιος να με "φτύσει", νιώθω ότι θα αυτοματιαστώ και μόνο που μιλάω γι'αυτό το θέμα.

Ουφ, ΧΑΛΑΡΩΣΕ, ΗΡΕΜΗΣΕ!! Αυτές τις λεξούλες, που τόσο εκνευρίζομαι όταν ακούω άλλους να μου τις λένε, λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου..αλλάαααα..χαμπάρι! Προσπαθώ να μου θυμίζω συνέχεια να ζω τη στιγμή χωρίς να σκέφτομαι το αύριο. Τι διάολο, ολόκληρο tattoo έχω κάνει για να μου το θυμίζει ξανά και ξανά!

Life is too short.. και ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας! Τα άγχη και οι φοβίες δεν μας αφήνουν να χαρούμε τίποτα.. Μια φορά ζούμε, οπότε ας το χαρούμε στο έπακρο, όπως, όπου και με όποιους εμείς θέλουμε! Κι ό,τι είναι να'ρθει θε να 'ρθει αλλιώς ας προσπεράσει..

Πήρα φόρα, κατηφόρα....

Εδώ και μέρες προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου για τις τραγικές εξελίξεις των ημερών, αλλά πραγματικά μου είναι αδύνατο.. Τρόμος μόνο, τρόμος.. που αλλού θα φτάσουμε; Τι παραπάνω μας περιμένει; Πόσο ακόμα θα μένουμε στα σπίτια μας και θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις απο τον άνετο καναπέ μας, περιορίζοντας τη δράση μας σε ένα join σε facebookικό groupάκι τύπου αντίδραση κλπ; Τα λόγια στερεύουν και αυτό που φοβάμαι περισσότερο απο κάθε τι είναι πως δεν έχουμε ακόμα δει τα χειρότερα..

Anyway, για να σπάσω λίγο το κλίμα τον ημερών αποφάσισα να μοιραστώ ένα άκρως ενδιαφέρον βιντεάκι που "ξέθαψε" ο bro.. Αξίζει να το δείτε!! Τελικά κάτι μου λέει ότι αυτά τα συμπαθέστατα γοριλάκια έχουν μια στάλα περισσότερο μυαλό απο μας... Όσο το είδος εξελίζεται, όλο και κάποιος εκφυλισμός επέρχεται.. αν όχι γνωστικοσυμπεριφορικός, τότε σίγουρα ηθικός...

Καλή Πρωτομαγιά!!!!!!!!!!!!

Μπήκε κι ο Μάιος.. Μα ΠΟΣΟ γρήγορα περνάει ο χρόνος;;;; Σε 1 μήνα καλοκαιράκι..wow!

Τον πιάσαμε και φέτος τον Μάη! Όχι βέβαια όπως το'χα ονειρευτεί...σε ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα.. far away from the city.. Αλλά δεν ήταν κι άσχημα!! Παρεούλα, ψήσαμε σε ταράτσα, κάτω απο τον καυτό ήλιο, με τον οποίο μας υποδέχτηκε ο Μάιος. Και μετά καφεδάκι και αραλίκι!! Τι άλλο να θέλει κανείς;; Τελικά μια είναι η ουσιά: Αν έχεις καλή παρέα περνάς καλά παντού και πάντα! Ας μην γκρινιάζουμε (/γκρινιάζω) οπότε..!!

Καλή Πρωτομαγιά σε όλους!!!!!!