Αποφθέγματα ..μεγάλων (?) ανδρών!

"TO DO IS TO BE" (Nietzsche)
"TO BE IS TO DO" (Kant)
"DO BE DO BE DO" (Scooby Doo)

Γραμμένο απο έναν φίλο μου στο profile του στο facebook ως favourite quotation. Βλέπω και γω Nietzsche και Kant και σκιάχτηκα.. Αμάν αμάν, λέω! Φιλοσοφικές ανησυχίες ο Γιωργάκης!! Η συνέχεια δικαίωσε τη φήμη του. Respect my friend!!! Χαχα!!

Marianne, the face of melancholy..

Το κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια, μια μελαγχολία που ο χρόνος δεν κατάφερε να σβήσει απο το πρόσωπό της, έχει κινήσει το ενδιαφέρον μου τελευταία. Αφορμή στάθηκε το "Irina Palm", μια απο τις πιο πρόσφατες ταινίες της, που με άφησε κυριολεκτικά άφωνη με την ερμηνεία της. Marianne Faithfull.

Η «μούσα» των Rolling Stones, του Bob Dylan, του Tom Waits, της P.J. Harvey, του Nick Cave και τόσων άλλων, έχει συγκινήσει, επηρεάσει και εμπνεύσει με την ιδιαίτερη φωνή και περσόνα της δεκάδες καλλιτέχνες. Με συνεπή και συνεχή παρουσία στην μουσική, στη δισκογραφία, στην λογοτεχνία, στον κινηματογράφο και στο θεατρικό σανίδι, η Marianne Faithfull είναι μια από τις κορυφαίες καλλιτέχνιδες την παρουσία της οποίας απολαμβάνουμε έως και σήμερα.

Το μεγάλο πια κορίτσι που για χρόνια πάλεψε με τα ναρκωτικά δηλώνει: "Εχω το τραγούδι μου και μπορώ να κερδίσω χάρις σ’ αυτό τα χαμένα χρόνια. Δεν θα αντιμετωπίσω τα γηρατειά απένταρη και μόνη".

Μια ψυχή με βαθιές ανησυχίες, λεπτά και εύθραστα συναισθήματα.. Με το τραγούδι της "There is a ghost" κατάφερε να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές μου και αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας.. Απολαύστε την!

Sleepless & restless...

Οι "μαύρες" σκέψεις στο σκοτάδι ειναι η καθημερινότητά μου every single night. Όταν κοιμάμαι μόνη το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις μαμούθ.

Απαισιόδοξες σκέψεις για τη μέρα που πέρασε.. Τι είπα που δεν έπρεπε;.. Τι δεν έκανα και ανέβαλα once more; Άμα, δε, πάει 4 το βράδυ.. αυτό ήταν! Οι σκέψεις γίνονται όλο και πιο black και σιγά σιγά με στοιχειώνουν.. Θα θυμηθώ όλους όσους έχουν φύγει.. Θα αγχωθώ για το μέλλον μου, τη ζωή μου, τις σωστές ή λάθος επιλογές μου.. Γενικώς θα τα "τσουβαλιάσω" (που λέει κι η μανούλα) όλα στο κεφάλι μου.. And then.. goodbye sleep!..

Θετικές σκέψεις dudes, όποτε και όσο μπορείτε! Μόνο αυτές μας τραβάνε μακριά απο τη μαυρίλα και την απαισιοδοξία της στιγμής νύχτες σαν κι αυτές..

Parents alert!

17μισό ήμουν όταν έφυγα απο την οικογενειακή φωλίτσα και ανέβηκα στη Βόρεια Ελλάδα για σπουδές.. Με ενθουσιασμό για το καινούριο, αλλά και φόβο για το άγνωστο. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που οι γονείς, αφού πρώτα με τακτοποίησαν καλά καλά, έκλεισαν πίσω τους την πόρτα αφήνοντάς με μόνη να ξεκινήσω τη νέα, φοιτητική μου ζωή.. Ξεκρέμαστη, αυτό ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα. Χωρίς γονείς για πρώτη φορά. Περίεργο, αλλά και πρωτόγνωρο...

Ο καιρός πέρασε και 8 χρόνια μετά, όσο κι αν λαχταρώ να δω τους γονείς, μου λείπουν και ανυπομονώ να'ρθουν να με δουν, τα συναισθήματα μπλέκονται μεταξύ τους και πέφτουν σε αντιφάσεις... Έχω μάθει πια σε μια ζωή ανεξάρτητη, μόνη μου, με τον δικό μου προσωπικό χώρο, δίχως να'χω κανέναν να μου γκρινιάξει που ξενύχτησα και πάλι, που βγαίνω λουσμένη έξω, που δεν τρώω όλο το φαϊ μου..... Jesus!

Τους αγαπάω πάρα πολύ και οι σκέψεις αυτές με κάνουν να νιώθουν ενοχές, αλλά έπειτα γιατί;...είναι παράλογο αυτό το συναίσθημα; Μήπως και η μαμά μου δεν γκρινιάζει όταν η γιαγιά μου παρεμβαίνει στο νοικοκυριό της και της αλλάζει την καθημερινή της ρουτίνα..;

Οι γονείς θα'ναι πάντα γονείς.. Άλλα έτσι, λίγο, κάποιες φορές εύχομαι να έδειχναν λίιιγη περισσότερη κατανόηση, να μην έπαιρναν προσωπικά κάποια πράγματα.. Δεν είναι πως το'χω παράπονο, αλλά να ρε παιδί μου.. κάποια πράγματα να μη χρειάζονταν να ειπωθούν για να γίνουν κατανοητά... Αυτά.