Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Όταν ο αυθορμητισμός απειλείται απο τη ριμάδα λογική..


Και να'μαι εδώ πάλι, μήνες μετά την τελευταία μου ανάρτηση.. Αλλαγές, αλλαγές, αλλαγές στη ζωή μου ξανά.. Και πάλι εγώ να καλούμαι να προσαρμοστώ..

Λήξη της σύμβασης και ξανά μανά στο λούκι του ψαξίματος.. Άγχος, αβεβαιότητα. Πάλι. Πες μου τώρα εσύ που να βρω χρόνο και κυρίως όρεξη να ασχοληθώ με το blog, όταν η internetική δραστηριότητά μου περιορίζεται ως επι το πλείστον στο alfavita.gr και στο skywalker.gr (άντε και λίγο στο facebook, να ξελαμπικάρω (?) λίγο η γυναίκα).


Ξέερω ξέρω ξέρω.. γκρινιάζω λες και δεν τα ζούνε αυτά άλλοι ..χιλιάδες να πω; εκατομμύρια να πω;.. νέοι σε όλη την Ελλάδα - και μη. Άλλα έτσι είναι, ο καθένας τα ζει απο την δική του πλευρά. Και στην τελική γι'αυτό υπάρχει αυτό το blog εδώ, οπότε θα λέω ό,τι θέλω για να ξεσπάω, ντάξει;; Ωωωω...


Ε πραγματικά σου λέω αυτό που μου τη βαράει πιο πολύ είναι ότι χάνεται ο αυθορμητισμός εμάς των νέων σιγά σιγά στη σκατοκατάσταση που ζούμε. Πού χώρος να ανασάνουμε, να κάνουμε ελεύθερες επιλογές, να δημιουργήσουμε, να αναλάβουμε πρωτοβουλίες, να πειραματιστούμε, να τα κάνουμε χάλια και να πάμε τελικά σε ένα άλλο "δρομάκι" που το γουστάρουμε πιο πολύ; Οι επιλογές πλέον σχετικά με το πως θα χτίσουμε τη ζωή μας είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Εκπτώσεις κάνουμε πια σε όνειρα, επιθυμίες, στα πάντα! Τι να σχεδιάσω εγώ στα 27 μου όταν, ενώ έχω εφόδια και ολη την καλή διάθεση, δεν έχω το χώρο, το πλαίσιο όπου θα μπορώ να κάνω πραγματικότητα όλα αυτά που ζωγράφιζα στο νού μου με χρωματιστούς μαρκαδόρους όταν ήμουν μικρούλα, όταν πήγαινα σχολείο, όταν διάλεξα τη σχολή που θέλω, όταν αποφοίτησα και ήμουν έτοιμη να ανοίξω τα φτερά μου;..


Πλέον πάνω απ'όλα μπαίνει η "λογική". Η ηλίθια λογική που σου επιβάλει μια κατάσταση στην οποία σε έχουνε ρίξει κάποιοι άλλοι, χωρίς να φταίς, χωρίς να το άξιζες. Θα βρεις σου λέει ο άλλος μια δουλίτσα, ό,τι μα ό,τι και να'ναι. Χέσε τα πτυχία και τις χαρτούρες που τόσα χρόνια φτύνεις αίμα για να μαζέψεις. Να λες και ευχαριστώ που κάτι βρήκες, να βγάζεις κανα φράγκο ρε παιδί μου. Μετά.. τι να σου πω.. θες οικογένεια; Αμ πολλά θες. Που να μεγαλώσεις παιδί καλό μου όταν εσένα ακόμα σε χαρτζιλικώνει η μαμά κι ο μπαμπάς; Άντε, το πολύ πολύ παντρέψου χωρίς πολλά πολλά γλέντια και άλλα έξοδα, κάνε και κανά παιδάκι - ένα όμως, γιατί που λεφτά για δεύτερο, και βάλε στόχο της ζωής σου να βγάλεις αξιοπρεπώς και τη σημερινή μέρα.


Ετσι τη βλέπω που λέτε εγώ την κατάσταση. Ίσως με πείτε τέρμα πεσιμίστρια, ίσως με πείτε καταστροφολόγα, αλλά πολύ μα πάαρα πολύ φοβάμαι ότι τα χειρότερα δεν τα'δαμε. Και σκέφτομαι τώρα εγώ, γιατί να αφήσω τη ζωή μου να καταστραφεί, γιατί να μείνω σε μια κατάσταση όπου συμβιβάζομαι με ψίχουλα, όπου θα φιλάω κατουρημένες ποδιές, χωρίς κανενός είδους ποιότητα ζωής, αν έχω μια πιθανότητα να ζήσω καλύτερα κάπου αλλού;


Κάθε μέρα σκέφτομαι και κάτι άλλο, κάθε μέρα κάνω ένα άλλο πιθανό σενάριο, άλλο πλάνο.. Που θα καταλήξει όλο αυτό δεν ξέρω. Δεν είμαι όμως διατεθειμμένη να επαναπαυτώ και να πω "έτσι είναι η κατάσταση, το δέχομαι και ζω όπως οι άλλοι μου "επιτρέπουν" πια να ζω". Η ζωή είναι οι επιλογές μας, γι'αυτό αν έχω έστω και μια ευκαιρία να την κάνω καλύτερη, δεν θα την αφήσω να φύγει.


Αυτά, μέχρι αύριο το πρωί, που ίσως πάλι να'χω αλλάξει γνώμη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου