Η ωδή μιας απελπισμένης!

Σήμερα θα ρίξω επικίνδυνα το επίπεδο του blog, αλλά δεν μπορώ! Κάπου πρέπει να τα πω η γυναίκα!! Να ξεσπάσω!

Πάω σήμερα το μεσημέρι στο γυμναστήριο και εκεί που έκανα αμέριμνη τους κοιλιακούς μου μπαίνει μέσα Αυτή: Κλασική fit γκόμενα, που το παίζει "εδώ είναι ο φυσικός μου χώρος" και κινείται πέρα δώθε νιώθοντας προφανώς όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω της (πραγματικά και τα πολύ περισσότερα που η ίδια φαντάζεται). Γνώστη κάθε φορά για τις...εμφανίσεις της.. Συνήθως εφαρμοστό λευκό κολάν που διαγράφει τα πάντα και ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ σουτιέν μέσα απο το μπλουζάκι! Την είχαμε μάθει πια την κιουρία!! Αλλά η σημερινή εμφάνιση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο!!! Θεόκοντo σορτσάκι άσπρο, όταν λέμε θεόκοντο εννοούμε ΣΚΑΦΤΟ, να αφήνει ελάχιστα στη φαντασία, για τον γαμπρό τίποτα που λέγαν κι οι παλιοί... ΠΟΥ ΠΑΣ ΜΑΡΗ;;;;; Πόσο απελπισμένη είσαι πία;;; Κάποιος καημένος θα σου κάτσει, δεν μπορεί! Δεν λέω, ωραίο σωματάκι έχεις, αλλά αυτό πια ξεπερνάει κάθε όριο! Προσβάλλει την αισθητική μου! Δεν γυμνάζεσαι στο σαλονάκι σου καλή μου! Έχει κόσμο τριγύρω! Και βεβαίως βεβαίως οι διατάσεις πάντα γινονται προτάσσοντας τα οπίσθια προς τους ξελιγομένους εν δυνάμει φουσκωτούς..

Για όσους βιαστούν να πουν ότι μιλάει η ζήλεια, καμία σχέση. Ξέρω ποιά είμαι, μου αρέσει ο εαυτός μου και πάω αποκλειστικά και μόνο για να γυμναστώ. Αλλά ένα τέτοιο θέαμα πρέπει να'σαι τυφλός για να το αγνοήσεις. Αλλά τελικά το συναίσθημα που υπερισχύει μέσα μου είναι αυτό του οίκτου.. Για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένα ανασφαλές άτομο που επιζητά σε κάθε λιγομένο βλέμμα την επιβεβαίωση ότι "ναι! το'χεις κοπέλα μου". Αλλά επίσης κι ένα συναίσθημα ελπίδας... Ότι η κοπέλα θα βρει αυτό που ζητάει επιτέλους, θα την βάλει κάποιος ..κάτω - με συγχωρείτε για την έκφραση - να συνέλθει επιτέλους! Ε μα!

Που και που γίνομαι και γω κατίνα, τι να κάνουμε, αλλά..
.. τα'πα και ξεθύμανα! Ουφ!!

Όταν το χαμόγελο σβήνει....

Δεν πάνε 3 μήνες που ξεκίνησα να συμμετέχω εθελοντικά στο πρόγραμμα Δημιουργική Απασχόληση Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες, το οποίο αποτελεί δράση του Χαμόγελου του Παιδιού. Καθημερινά οι εθελοντές μαζί με το προσωπικό του Συλλόγου χαρίζουν ώρες «δημιουργικές» και γεμάτες χαμόγελα στα παιδιά που νοσηλεύονται στις διάφορες παιδιατρικές κλινικές του Νοσοκομείου. Πριν ξεκινήσω να πηγαίνω στο νοσοκομείο, χιλιάδες σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό μου.. Φοβήθηκα τον ευατό μου και τις αντοχές μου - θα μπορέσω να ανταποκριθώ; δεν θα σκέφτομαι συνεχώς το πρόβλημα υγείας των παιδιών; θα μπορέσω να παίζω χαρούμενη ξέροντας ότι η ζωή τους είναι σε κίνδυνο; Η πρώτη κιόλας επίσκεψη στο παιδογκολογικό τμήμα διέψευσε τις ανησυχίες μου. Μετά το πρώτο σοκ που αντιμετώπισα όταν είδα το πρώτο παιδάκι χωρίς μαλλάκια, χαλάρωσα και αφέθηκα στο παιχνίδι με τα παιδιά! Γέλια, παιχνίδια, ζωγραφιές και 2 ώρες γεμάτες χαμόγελα στα παιδικά προσωπάκια, αλλά και στα δικά μας, των εθελοντών. 3 μήνες μετά, συνεχίζω ακάθεκτη στο πρόγραμμα και χαίρομαι όσο τίποτα άλλο για την απόφασή μου να συμμετάσχω στο συγκεκριμένο πρόγραμμα που πραγματικά προσφέρει ουσιαστική στήριξη στα παιδάκια, που ξεφεύγουν για λίγες ώρες απο το καθημερινό λεξιλόγιο του τύπου "χημειοθεραπεία", "σχήμα" κλπ.

Πριν μια βδομάδα όμως ήταν η πρώτη φορά που το χαμόγελο έσβησε απο το πρόσωπό μου.. Που η χαρά σβήστηκε και η σκληρή πραγματικότητα ορθώθηκε μπροστά μου, προκαλώντας με να την κοιτάξω.. "Έφυγε" ένα απο τα παιδάκια... Ένας χαμογελαστός μικρούλης 8 χρονών είναι πια ένα αγγελούδι... Οι προσπάθειες να μείνουμε έξω απο αυτό, να μη δενόμαστε και να μη μας επηρεάζει σε βάθος, φυσικά δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα όταν στιγμές σαν αυτές σου σκίζουν την καρδιά. Ένα παιδάκι που δεν πρόλαβε να ζήσει σχεδόν τίποτα στη ζωή του έφυγε.. Θέλω να πιστεύω όμως ότι έφυγε με πολλή αγάπη απο όλο τον κόσμο, τους γονείς του, τους φίλους του, το προσωπικό του νοσοκομείου και όλων εμάς.. Ο μπαμπάς του μικρού βρήκε την ψυχική δύναμη και επισκέφθηκε σήμερα τα υπόλοιπα παιδάκια που νοσηλεύονται, τους έφερε γαριδάκια και έπαιξε μαζί τους.. Κάτι τέτοιες κινήσεις υποδηλώνουν το μεγαλείο της ψυχής που μπροστά στον ψυχικό πόνο, η επιθυμία για προσφορά βοήθειας και στήριξης γίνεται πιο δυνατή..

Καλό ταξίδι μικρούλη... Μακάρι εκεί όλα να είναι πιο όμορφα και πιο εύκολα για σένα...

It's time for camp!!

Back to life, back to reality, μετά απο ένα υπέροχο weekend στη φύση...

Μετά απο 4 χρόνια camping στο φοιτητικό και θεότρελο Ποσείδι, που πάντα θα αγαπώ και θα'χω στην καρδιά μου για πολλούς λόγους, φέτος αποφασίσαμε πως we're done with it! Ό,τι ζήσαμε εκεί το ζήσαμε, ίσως μεγαλώσαμε λιγάκι και η σύγκριση με τους 20χρονους πάνω-κάτω κατασκηνωτές θα'ναι πια εμφανής.

Πιο ώριμοι πλέον και με διάθεση για χαλάρωση, μακριά απο πολύβουα beachόμπαρα, επιλέξαμε τον Αρμενιστή. Τα σχόλια που είχα ακούσει, μπορούν πλέον να επιβεβαιωθούν δια στόματος εμού και της ιδίας (α ρε Τζούλια!!)! Ήταν μαγικό... Υπέροχος χώρος, καταπράσινος, πολύ οργανωμένο σαν camping και απίστευτη παραλία..! Τι άλλο να θέλει κανείς για να περάσει ένα τέλειο ΣΚ; Μα φυσικά καλή παρεούλα, την οποία διαθέταμε με το παραπάνω! Και όχι δεν μιλάω μόνο για τα κουνουπάκια που βρήκαν τη χαρά τους ρουφώντας το αιματάκι μας.. Μιλάω για άτομα, που αν και δεν υπήρξαμε παρέα με όλη τη σημασία της λέξης πριν το weekend, κολλήσαμε όλοι απίστευτα και υπήρχε τρελή χημεία!

Τι κι αν το Αρμενίστικο beachόμπαρο, με τους lounge ήχους και τους alternative μακρυμάλλιδες (plus γκριζομάλλιδες) τύπους δεν μπορούσε να συγκριθεί ούτε στο ελάχιστο με αυτό του Ποσειδίου..;; Αν υπάρχει καλή παρεούλα περνάς καλά παντού - κλισέ, αλλά πέρα για πέρα αληθινό! Μπανάκια και λιώσιμο με τις ώρες στην παραλία μέχρι να επιτευχθεί το επιθυμητό χρωματάκι - που σε κάποιους βγήκε λίγο στο χρώμα του αστακού. Ποδήλατο στη θάλασσα με τραγούδια, γέλια και βουτιές, ταβερνούλα με ουζάκι και το βράδυ συγκέντρωση έξω απ'τις σκηνές με κεράκια, κρασάκι, χαζομαρίτσες για να μασουλάμε και πολύ πολύ παιχνίδι με taboo και Παλέρμο! Τι παραπάνω να θέλει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος; Τι πιο όμορφο απο το να'σαι έξω στη φύση με φίλους και να περνάς τέλεια;;

Γιατί αυτά τα ΣΚ να κρατάνε τόοοοοσο λίγο;; Till the next time.. Που σίγουρα δεν θα αργήσει να κανονιστεί!

Σας αφήνω με ένα καλοκαιρινό hit (!) που αποτέλεσε το soundtrack της εκδρομούλας μας..

Dinner in the sky!!!

Χθες, κάνοντας αμέριμνη ποδήλατο στο γυμναστήριο μπας και γυμνάσουμε καμιά γαμπίτσα πριν βγούμε στις παραλίες, το μάτι μου έπεσε σε μια foto:



Ε λοιπον ΝΑΙ! Μέχρι εκεί έφτασε η ανθρώπινη εφευρετικότητα! Ladies and Gentlemen, DINNER IN THE SKY!!! Θέλεις να απολαύσεις το φαγητό σου υπο τους ήχους του Big Ben;; Θέλεις να πιείς το ποτάκι σου χαζεύοντας τον Πύργο του Αϊφελ;; 'Η μήπως τα "ταπεινά" σου γούστα περιορίζονται σε μια παρτίδα poker στους αιθέρες;; Το dinnerinthesky.com είναι εδώ για να κάνει το όνειρό σου πραγματικότητα.

To "Δείπνο στον Ουρανο" λαμβάνει χώρα σε ένα τραπέζι που ανυψώνεται σε ύψος 50 μέτρων από μια ομάδα επαγγελματιών. Μπορεί να ενοικιαστεί για 8 ώρες και μπορεί να φιλοξενήσει 22 άτομα γύρω από το τραπέζι σε κάθε συνεδρία, με τρεις υπαλλήλους στη μέση (σεφ, σερβιτόρος, διασκεδαστής ...). Είναι ένα γεγονός που μπορεί να πραγματοποιηθεί οπουδήποτε (π.χ. γήπεδο γκολφ, δημόσιους χώρους, ιστορικούς χώρους κλπ...), για όσο διάστημα υπάρχει μια επιφάνεια περίπου 500 τ.μ. που μπορεί να εξασφαλισθεί. Φυσικά, η άδεια από τον ιδιοκτήτη απαιτείται.

Σημαντική λεπτομέρεια, που όσο κι αν έψαξα δεν κατάφερα να βρω στην επίσημη ιστοσελίδα, είναι το κόστος ενοικίασης, το οποίο προφανώς είναι τόσο τσουχτερό που φρόντισαν να το αποκρύψουν παραπέμποντας τους ενδιαφερόμενους σε περαιτέρω επικοινωνία με τους κατα τόπους αρμόδιους. Τυχαίο; Δε νομίζω... (ορίστε, το κόλλησα και γω...γκρρρ)!

Δυστυχώς δεν είναι διαθέσιμο ακόμα στη χώρα μας.. Γιατί εν μέσω οικονομικής κρίσης, τι πιο φυσιολογικό απο το να νοικιάσεις αυτό τον γερανούλη για να φας τα κοψιδάκια σου και τις τυροκαυτερές σου;;;

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, my friends!!!

Τυχαίο;;; ΤΥΧΑΙΟ & ΠΑΡΑΤΥΧΑΙΟ!!!!

Ε Λ Ε Ο Σ πια με αυτή με αυτή τη σαχλαμαρίτσα!!!! Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ δεν ακούω κάτι άλλο... Και το κολλάνε όλοι παντού, ΠΑΝΤΟΥ!!

Κλασικό φαινόμενο.. Το ζήσαμε ξανά και ξανά στο παρελθόν.. Βγαίνει μια ατακούλα (κατα κύριο λόγο μέσα απο σειρές/εκπομπές/διαφημίσεις της τηλεόρασης) και αμέσως όλοι να ακολουθήσουν, να το ξεφτυλίσουν, μέχρις ότου να σιχαθείς να το ακούς (προσωπικά δε θέλω και πολύ :p)..


Τι να πρωτοθυμηθώ;; Ατάκες που άφησαν "ιστορία" προσφάτως..

"Φιλάκια ρουφηχτά" (Ράδιο Αρβύλα)
"Οοοοοο σουλτάν" (Ράδιο Αρβύλα - again, γκρρ..)
"Κόβεται το σεξ;;" (Θεοπούλα - "Παρα Πέντε")
"Είσαι τρελήηη" (..τσιριχτή φωνή επιβάλλεται, Μάρκος - "Πολυκατοικία")
"Είμαι η Πετρούλα (..Σούλα/Κούλα/Ρούλα ανα περίσταση)και μόοοοοολις τελειωσάαα" (Πετρόύλα Κωστίδου - Star News)
"Να σε ρωτήσω κάτι;; Το τρως το παστέλι;;" (.."ακούστηκε" κυρίως σε μικρότερες ηλικίες, βλ.ξαδερφούλες μου, Τηλεοπτική Διαφήμιση)

..πρόσφατη εμμονή το "Τυχαίο;;; Δε νομίζω"! Είμαι εγώ η εκνευριστική που δε συμβαδίζει με τον όχλο και δε χαζογελάει στο κάθε άκουσμα της .."μαμάτης" ατάκας;; Dunno.. Εγω θα συνεχίσω να γκρινιάζω όπου και όποτε το ακούω! Μέχρι να εμμφανιστεί η επόμενη ατάκα... Και δεν ανησυχώ καθόλου μήπως δεν μάθω την καινούργια ατάκα γρήγορα, ώστε να την χρησιμοποιώ και γω και να είμαι in και μάγκας.. Θα ενημερωθώ αμέσως απο τα 256 γκρουπάκια που θα δημιουργηθούν στο facebook..
Τυχαίο;; ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ!!!!

Drugs are bad, mmmmkay????

Η εκστρατεία κατά των ναρκωτικών στα σχολεία έχει για τα καλά αρχίσει και μάλιστα μέσα απο ένα "πιασάρικο" καλοκαιρινό (λόγω εποχής) hit! Οι ξαδερφούλες μου - 10 και 12 χρονών - μου το τραγούδησαν χθες με χαρά:

Δευτέρα ηρωίνη
Την Τρίτη κοκκαϊνη
Τετάρτη χασισάκι
Την Πέμπτη ένα χαπάκι
Παράσκευη πρωί τα παίρνω όλα μαζί
Το Σάββατο σε κώμα
Την Κυριακή στο χώμα!!

Η νέα γενιά βρήκε τον τρόπο της να πει το ΟΧΙ στα ναρκωτικά, θέλω να πιστεύω.. Ακόμα κι αν τα δεδομένα μας διαψεύδουν...