Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Music = Life


Ακούγοντας ένα τραγούδι, πάντα έδινα περισσότερη σημασία στη μουσική απο το στίχο, πάντα. Δεν ξέρω γιατί.. Αυτό ήταν που με "άγγιζε", που με συγκινούσε.. Αν ένα τραγούδι συνδύαζε βέβαια και στίχο, εκτός απο εκπληκτική μουσική, ε αυτό ήταν.. Με απογείωνε!

Πόσο φτωχότερη θα ήταν η ζωή χωρίς τη μουσική; Χωρίς τις μελωδίες που μπορούν με λίγες νότες να μιλήσουν στην ψυχή σου και να πουν αυτό που 1000 λέξεις δεν θα καταφέρουν ποτέ; Πως μπορείς να περιγράψεις σε έναν άνθρωπο κωφό τι είναι μουσική; Ίσως με χρώματα, με μια χρωματική πανδαισία γεμάτη δύναμη, αυθορμητισμό και ενέργεια. Και πάλι, δεν μπορείς.

Αφορμή για αυτές τις σκόρπιες σκέψεις στάθηκε ένα τραγούδι.. Μάλλον
μια μελωδία, γιατί είναι απλά μουσική, χωρίς στίχο.. Είχε περάσει πολύς καιρός απο την τελευταία φορά που ένα μουσικό κομμάτι με είχε "αγγίξει" τόσο βαθιά..

Κλείστε τα μάτια και αφεθείτε.........

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Η μόνη δύναμη που έχουμε..!


"..Η σκέψη είναι μαγική. Ό,τι δε συλλογίζεσαι είναι σαν να μην υπάρχει. Κι ό,τι καταφέρεις να συλλογιστείς, ό,τι με δύναμη λαχταρίσεις, αυτό, πίστεψέ με, κάποτε θα το συναντήσεις.."


Εκπληκτικό;

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Καφέ με το άτομο που σου πήρε συνέντευξη;; Εμμμ...


Το έζησα κι αυτό λοιπόν. Πριν κανα μήνα περίπου πήγα σε μια συνέντευξη και μέχρι τώρα ήμουν στο περίμενε. "Μη νομίζεις ότι σε ξέχασα αν δε σε πάρω", "να περιμένεις τηλεφώνημά μου" και μπλα μπλα μπλα μου ήταν η πιθανή μελλοντική εργοδότριά μου, περιμέεεενω και γω...

Σήμερα λοιπόν, all of a sudden, βρέθηκα στην ίδια παρέα με τη συγκεκριμένη κιουρία. Το πως και το γιατί είναι μια άλλη ιστορία. Και ερωτώ τώρα εγώ: τι στάση έπρεπε να κρατήσω; Να το παίξω μάγκας που χάρη θα της έκανα να με πάρει στη δουλειά; Να το παίξω άνετη και φιλική; Να θέσω το ζήτημα ευθέως; Ε λοιπόν κατέληξα να μην κάνω τίποτα αυτά. Ήμουν χαλαρούλα και, πραγματικά πιστέψτε με, αυτή φαινόταν πολύ πιο αγχωμένη απο μένα. Απο έγκυρη πηγή έμαθα ότι σκέφτεται σοβαρά το θέμα της πρόσληψής μου, αν και την προβληματίζει το οικονομικό κομμάτι. Σε δύσκολους καιρούς ζούμε κύριοι!! Τι νομίζετε; Έχουν όλοι την πολυτέλεια να πληρώνουν ψυχολόγους;; Πφφφφ... Χλίδες και παραπανήσια έξοδα..!

Και μένω πάλι εγώ με τα ερωτηματικά μου.
Να πάρω τηλ να ρωτήσω τι παίζει ή όχι; Ε όχι κυρία μουυυ!!! Δε θα φιλήσουμε και κατουρημένες ποδιές για μια θεσούλα!!! Έχουμε και μια αξιοπρέπεια! Με θες μανδάμ στη δουλειά σου; Καλό θα σου κάνω, μη φοβάσαι την αλλαγή! Δε με θες;;; Εσύ θα χάσεις! Πάμε γι'άλλα, για καλύτερα, που λέει και το άσμα. Ε μα!

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Αποφθέγματα ..μεγάλων (?) ανδρών!


"TO DO IS TO BE" (Nietzsche)
"TO BE IS TO DO" (Kant)
"DO BE DO BE DO" (Scooby Doo)

Γραμμένο απο έναν φίλο μου στο profile του στο facebook ως favourite quotation. Βλέπω και γω Nietzsche και Kant και σκιάχτηκα.. Αμάν αμάν, λέω! Φιλοσοφικές ανησυχίες ο Γιωργάκης!! Η συνέχεια δικαίωσε τη φήμη του. Respect my friend!!! Χαχα!!

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Marianne, the face of melancholy..

Το κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια, μια μελαγχολία που ο χρόνος δεν κατάφερε να σβήσει απο το πρόσωπό της, έχει κινήσει το ενδιαφέρον μου τελευταία. Αφορμή στάθηκε το "Irina Palm", μια απο τις πιο πρόσφατες ταινίες της, που με άφησε κυριολεκτικά άφωνη με την ερμηνεία της. Marianne Faithfull.

Η «μούσα» των Rolling Stones, του Bob Dylan, του Tom Waits, της P.J. Harvey, του Nick Cave και τόσων άλλων, έχει συγκινήσει, επηρεάσει και εμπνεύσει με την ιδιαίτερη φωνή και περσόνα της δεκάδες καλλιτέχνες. Με συνεπή και συνεχή παρουσία στην μουσική, στη δισκογραφία, στην λογοτεχνία, στον κινηματογράφο και στο θεατρικό σανίδι, η Marianne Faithfull είναι μια από τις κορυφαίες καλλιτέχνιδες την παρουσία της οποίας απολαμβάνουμε έως και σήμερα.

Το μεγάλο πια κορίτσι που για χρόνια πάλεψε με τα ναρκωτικά δηλώνει: "Εχω το τραγούδι μου και μπορώ να κερδίσω χάρις σ’ αυτό τα χαμένα χρόνια. Δεν θα αντιμετωπίσω τα γηρατειά απένταρη και μόνη".

Μια ψυχή με βαθιές ανησυχίες, λεπτά και εύθραστα συναισθήματα.. Με το τραγούδι της "There is a ghost" κατάφερε να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές μου και αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας.. Απολαύστε την!

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Sleepless & restless...

Οι "μαύρες" σκέψεις στο σκοτάδι ειναι η καθημερινότητά μου every single night. Όταν κοιμάμαι μόνη το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις μαμούθ.

Απαισιόδοξες σκέψεις για τη μέρα που πέρασε.. Τι είπα που δεν έπρεπε;.. Τι δεν έκανα και ανέβαλα once more; Άμα, δε, πάει 4 το βράδυ.. αυτό ήταν! Οι σκέψεις γίνονται όλο και πιο black και σιγά σιγά με στοιχειώνουν.. Θα θυμηθώ όλους όσους έχουν φύγει.. Θα αγχωθώ για το μέλλον μου, τη ζωή μου, τις σωστές ή λάθος επιλογές μου.. Γενικώς θα τα "τσουβαλιάσω" (που λέει κι η μανούλα) όλα στο κεφάλι μου.. And then.. goodbye sleep!..

Θετικές σκέψεις dudes, όποτε και όσο μπορείτε! Μόνο αυτές μας τραβάνε μακριά απο τη μαυρίλα και την απαισιοδοξία της στιγμής νύχτες σαν κι αυτές..

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Parents alert!


17μισό ήμουν όταν έφυγα απο την οικογενειακή φωλίτσα και ανέβηκα στη Βόρεια Ελλάδα για σπουδές.. Με ενθουσιασμό για το καινούριο, αλλά και φόβο για το άγνωστο. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που οι γονείς, αφού πρώτα με τακτοποίησαν καλά καλά, έκλεισαν πίσω τους την πόρτα αφήνοντάς με μόνη να ξεκινήσω τη νέα, φοιτητική μου ζωή.. Ξεκρέμαστη, αυτό ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα. Χωρίς γονείς για πρώτη φορά. Περίεργο, αλλά και πρωτόγνωρο...

Ο καιρός πέρασε και 8 χρόνια μετά, όσο κι αν λαχταρώ να δω τους γονείς, μου λείπουν και ανυπομονώ να'ρθουν να με δουν, τα συναισθήματα μπλέκονται μεταξύ τους και πέφτουν σε αντιφάσεις... Έχω μάθει πια σε μια ζωή ανεξάρτητη, μόνη μου, με τον δικό μου προσωπικό χώρο, δίχως να'χω κανέναν να μου γκρινιάξει που ξενύχτησα και πάλι, που βγαίνω λουσμένη έξω, που δεν τρώω όλο το φαϊ μου..... Jesus!

Τους αγαπάω πάρα πολύ και οι σκέψεις αυτές με κάνουν να νιώθουν ενοχές, αλλά έπειτα γιατί;...είναι παράλογο αυτό το συναίσθημα; Μήπως και η μαμά μου δεν γκρινιάζει όταν η γιαγιά μου παρεμβαίνει στο νοικοκυριό της και της αλλάζει την καθημερινή της ρουτίνα..;

Οι γονείς θα'ναι πάντα γονείς.. Άλλα έτσι, λίγο, κάποιες φορές εύχομαι να έδειχναν λίιιγη περισσότερη κατανόηση, να μην έπαιρναν προσωπικά κάποια πράγματα.. Δεν είναι πως το'χω παράπονο, αλλά να ρε παιδί μου.. κάποια πράγματα να μη χρειάζονταν να ειπωθούν για να γίνουν κατανοητά... Αυτά.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Copy-Paste Girls..


Μα αν είναι δυνατόν αυτό το πράγμα με την ελληνική μόδα...;;; Πόσο ακόμα θα γίνονται όλες ένα με τη μάζα και θα ακολουθούν τυφλά οποιαδήποτε τάση επικρατεί;; Μια βόλτα μόνο στην Τσιμισκή ήταν αρκετή για να συνειδητοποιήσω ότι οι Ελληνίδες στην πλειοψηφία τους ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ προσωπικό στυλ. Τι είναι στη μόδα τελευταία;; Πλατφόρμες; Ο μισός γυναικείος πληθυσμός 20-40 τις φοράει και βολτάρει. Maxi φούστες;; Τους πάει, δεν τους πάει, θα τις φορέσουν.. Η μόδα το ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ! Λευκό ρολογάκι στο χεράκι;;; Το προτίμησαν φέτος όλες οι "fashionistas" που θέλουν να'ναι in, κομψές και προχώ (που λέει και μια φίλη μου)..

Ένας χρόνος στην Αγγλία ήταν αρκετός για να βιώσω το "στύλ - χωρίς - σύνορα". Με λίγα λόγια, "ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή"! Συνδυασμοί απίστευτοι, πολλές φορές αταίριαστοι μεν, αλλά πάνω απ'όλα: ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΤΥΛ! Αυτό που κάνει το ντύσιμο μοναδικό. Κάτι που προφανώς έχουν ξεχάσει εδώ στην Ελλάδα οι περισσότερες..

Πειραματισμός, φαντασία, τόλμη...
Γιατί καλές μου το φοβάστε;; Γιατί ένα με τον συρμό τόσο εύκολα και αβίαστα;; Μια ζωή την έχουμε!! Ας νιώσουμε λίγο μοναδικές! Ίσως το να γίνεσαι ένα με τη μόδα οδηγεί πολλές φορές σε συναισθήματα αποδοχής και αφομίωσης με το σύνολο.. Μεγάλος αριθμός γυναικών προτιμούν τον κομφορμισμό, τη σίγουρη και εύκολη λύση, αποφεύγοντας έτσι τον κίνδυνο να γίνουν - οϊμέ! - δαχτυλοδεικτούμενες!

Τι σε νοιάζει ρε φιλενάδα τι λέει όλος ο κόσμος;; Νιώσε λίγο ο εαυτός σου! Ξεπέρασε τα όριά σου και σπάσε λίγο τις συνηθειές σου! "Παίξε" με ρούχα και αξεσουάρ και απολαυσέ το! Στην τελική για σένα ντύνεσαι... Όχι για την κάθε μια που θα σε κοιτάξει απο πάνω μέχρι κάτω την ώρα που περνάς στο φανάρι τη διάβαση..

Όπως είπε άλλωστε κι ο θείος Karl: "Only the minute and the future are interesting in fashion - it exists to be destroyed. If everybody did everything with respect, you'd go nowhere."

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

It was a BEAUTIFUL DAY!!!!!!!


U2 my friends.. Ό,τι και να πω, ό,τι και να γράψω θα'ναι λίγο.. Άμα δεν ήσουν εκεί, στο κατάμεστο ΟΑΚΑ των 80.000 ανθρώπων, κάτω απο το γιγάντιο ατσάλινο χταπόδι, δεν μπορείς να καταλάβεις το μέγεθος της επιτυχίας αυτής της συναυλίας! Κόσμος όλων των ηλικιών κατέφθασε απο κάθε γωνιά της Ελλάδας για να απολαύσει απο κοντά αυτό το μοναδικό υπερθέαμα των 360°!

Η μουσική ξεσηκωτική, η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να γίνει! O Bono και η παρέα του; Εκπλητική ερμηνεία! Επικοινωνία με το κοινό σημειώσατε άριστη! Και μέσα σε όλα αυτά, το δικό τους προσωπικό στίγμα: το πνεύμα φιλανθρωπίας, ακτιβισμού και πολιτικοκοινωνικής ευαισθησίας. Ο Μπόνο έκανε αναφορές στο Παλαιστινιακό και αφιερώνοντας ένα τραγούδι στην ηγέτιδα της αντιπολίτευσης στη Βιρμανία, Αουνγκ Σαν Σούου Κίι, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, προτρέποντας τους πολίτες να παλέψουν και να αντέξουν τα δύσκολα.

2 ώρες έπειτα, δεν είχα απλά παρακολουθήσει την καλύτερη συναυλία της ζωής μου, αλλά είχα ήδη βάλει βαθιά μέσα στην καρδιά μου το Ιρλανδικό συγκρότημα που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή χωρίς να χάσει τις αξίες και τα ιδανικά του.

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

"Best Summer Book" (..voted by me)! Congrats!!!


Σας έχω πει πόσο λατρεύω την λογοτεχνία;; ΟΧΙ;; Ε λοιπόν ναι, λατρεύω να χάνομαι στις σελίδες τους και να πηδάω απο την καθημερινότητά μου - τσουπ! - σε έναν κόσμο άλλο, μακρινό.. Με ταξιδεύουν!! Ειδικά το καλοκαίρι, τα λιώνω, η καλύτερή μου!! Τα καταβροχθίζω και είναι απο τις λίγες ασχολίες που με χαλαρώνουν τόσο..

Φέτος το καλοκαίρι όμως συγκλονίστηκα.. "Τα παιδιά της Θεσσαλονίκης", "Το μυστικό μιας γυναίκας" και το "Άρτεμη" ήταν τα τρία βιβλία της σειράς του Μπερνάρ Λεντερίκ απο τις εκδόσεις Χατζηνικολή που πραγματικά με κρατούσαν με κομμένη την ανάσα απο την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα!


Το story λίγο πολύ εκτυλίσσεται ως εξής
(απο τα οπισθόφυλλα των βιβλίων):

"ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ"

Εγώ, η 'Αρτεμη, 10 ετών, τους αγαπώ και τους τρεις για πάντα. Πως θα μπορούσα ποτέ να διαλέξω ανάμεσα στον Δημοσθένη, τον Βασίλη και τον Περικλή.
Εγώ, ο Δημοσθένης, 11 ετών, αγαπώ την 'Αρτεμη περισσότερο κι από τους καλύτερους φίλους μου, τον Βασίλη και τον Περικλή. Θα με παντρευτεί γιατί θα γίνω ένας μεγάλος ποιητής.
Εγώ, ο Βασίλης, 11 ετών, θα σκοτώσω τον Περικλή ή τον Δημοσθένη, τους καλύτερους φίλους μου, αν αποφασίσει η 'Αρτεμη να παντρευτεί έναν από αυτούς αντί να γίνει γυναίκα μου. Αλλά θα κυβερνήσω τον κόσμο και θα με διαλέξει.
Εγώ, ο Περικλής, 11 ετών, θα βρω τα ωραιότερα διαμάντια της Αφρικής για να τα χρίσω στην 'Αρτεμη, την πολυαγαπημένη μου.
Το 1881, κάτω από τον ήσκιο των Οθωμανών που κατέχουνε τη Θεσσαλονίκη, ξεκινάει η εξωφρενική περιπέτεια αυτών των ιπποτών του σύγχρονου κόσμου, που μας διηγείται με το συναρπαστικό του ταλέντο ο Μπερνάρ Λεντερίκ.

Η συνέχεια εκτυλλίσεται στο δεύτερο τόμο της σειράς..

"ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ"

Όταν ήταν 10 χρονών, στη Θεσσαλονίκη, υπό τον τουρκικό ζυγό, είχαν δεθεί μεταξύ τους με όρκους πίστης. Δεκαπέντε, χρόνια αργότερα, το 1897, ο Βασίλης έχει ιδρύσει μια αυτοκρατορία ανάμεσα στους εμπόρους των όπλων, ο Περικλής ψάχνει για διαμάντια στην Αφρική και ο Δημοσθένης, ο ποιητής, έχει γίνει υπουργός. Κανένας τους, ωστόσο δεν έχει ξεχάσει τον όρκο που τους ενώνει, ούτε τον έρωτά τους για την Αρτεμη. Το κοριτσάκι έχει γίνει γυναίκα, η γυναίκα ενός από αυτούς, του Δημοσθένη. Αλλά όταν αυτή εξαφανίζεται κατά τη διάρκεια μιας φονικής εισβολής των τουρκικών στρατευμάτων, θα ενώσουν και οι τρεις για άλλη μια φορά τις δυνάμεις τους για να την ξαναβρούν.

Η ιστορία ολοκληρώνεται με τον τρίτο τόμο, με ένα συγκλονιστικό φινάλε που σε καθηλώνει..

"ΑΡΤΕΜΙΣ"

Όταν ήταν 10 χρονών, η Αρτεμη τους αγαπούσε και τους τρεις: τον Δημοσθένη, τον Βασίλη και τον Περικλή. Για να την κερδίσουν, θα έκαναν τα πάντα.
Μετά από είκοσι χρόνια οι ψευδαισθήσεις της νιότης έχουν σκορπίσει. Ο χρόνος ξεγύμνωσε τα απατηλά πάθη και η προδοσία αφήνει πικρή γεύση. Ποιός από τους τρεις, ο έκπτωτος ποιητής Δημοσθένης, ο έμπορος κανονιών Βασίλης ή ο ιδεολόγος Περικλής που προτίμησε τη μοναξιά στις μεγάλες ερημιές, έχει μείνει πιστός στον όρκο που έδωσαν παιδιά;
Ένας από αυτούς τους τρεις ήταν ο άντρας που η μοίρα προόριζε για την Αρτεμη. Δεν έχει πια περιθώρια για λάθη.
Από την απαγορευμένη πόλη του Πεκίνου μέχρι την καρδιά των πρώτων ρωσικών εξεγέρσεων και τα αδαμαντωρυχεία του Κιλιμάντζαρο, η Αρτεμη, με κίνδυνο τη ζωή της, αναζητάει τον αληθινό έρωτα.

Πλοκή; Φοβερή! Γραφή; Εξαιρετική! Το μυθιστόρημα, το έπος θα τολμουσα να πω, του Μπερνάρ Λεντερίκ, ξεπερνάει για μένα κάθε προηγούμενο.. "Μπαίνεις" πραγματικά με όλη σου την ψυχή στην ιστορία και παρακολουθείς με αγωνία την εξέλιξη των ηρώων, τους πονάς σαν να τους ξέρεις απο χρόνια.

Μια ταινία με κάθε προδιαγραφή για να αποτυπωθεί στο κινηματογραφικό πανί. Απορίας άξιον είναι πως δεν έχει ήδη γίνει μια τέτοια κίνηση! Θα ενθουσίαζε τους απανταχού σινεφίλ, παρασέρνοντάς τους σε μια ιστορία χωρίς προηγούμενο.

Ακούγομαι υπερβολικά ενθουσιασμένη, αλλά το εννοώ. Δεν είναι πολλά τα βιβλία που καταφέρνουν να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι την τελευταία λέξη.
Το συνιστώ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ σε όλους τους βιβλιοφάγους και περιμένω με ανυπομονησία τις απόψεις σας!!!!

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Who the heck is Patty..????


Οκ, το MEGA επιεικώς μας τα'χει ΠΡΗΞΕΙ! Ποιά στο καλό είναι αυτη η Patty που ..επιτέλους (?) έρχεται στο μεγάλο κανάλι;;; Το διαφημίζουν λες και είναι η σειρά της δεκαετίας.. Το προωθούν σαν να'ναι το μεγαλύτερό τους χαρτί για την ερχόμενη τηλεοπτική σεζόν... What the hell men??? Δώστε βραζιλιάνικα στο λαό να γουστάρει!!! Για να χαλαρώσουμε λιγάκι... Πόσο πίσω πια μπορεί να πάει η ελληνική τηλεόραση εν μέσω οικονομικής κρίσης; Πόσο ακόμα να ξεφτιλιστεί; Ακόμα και το MEGA, που πάει να το παίξει και σοβαρό κανάλι...

Αυτό που με τρέλανε όμως σχετικά με το τηλεοπτικό σποτάκι της junior-Μαρίας-Άσχημης, Patty, είναι άλλο..

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟ PROMO ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ:

"Πόσους φίλους έχετε στη σελίδα σας;
(..έτσι, για να προωθείται λίγο και το facebook)
Η Patty έχει πάνω απο 4.000.000 σε όλο τον κόσμο και δεν είναι ΚΑΝ όμορφη!!".

Το ακούσατε και σεις έτσι;; Δεν είναι δημιούργημα της αρρωστημένης φαντασίας μου;; Ένα πράγμα θα'θελα να ξέρω: Ποιός Μ...... σκέφτηκε να συμπεριληφθεί αυτή η ΗΛΙΘΙΑ ατάκα στο σποτάκι;;; Μα, ..είναι δυνατόν;;;; Παιδάκια όλων των ηλικιών ακούνε τη διαφήμιση και τι μαθαίνουν;; Μα φυσικά ότι για να έχει κανείς φίλους, πρέπει να'ναι όμορφος/η πάνω απ'όλα!!!! Απαραίτητο προσόν για να γίνεις αρεστός και συμπαθής και να σε προτιμήσουν οι άλλοι στην παρέα σου. Που πας μωρή Καραμήτρο με σιδεράκια, μυωπία και....κοτσιδάκια (?!?!) να βρεις φίλους;; Είδες τη μούρη σου στον καθρέφτη;; Αϊ πάγαινε και κλείσου στο καβούκι σου και μην ξαναεμφανιστείς αν δεν αλλάξεις μάπα, μπας και καταφέρεις να βρεις κανα "φίλο" να σε κυκλοφορήσει!!! Μα θα αρχίσω να τραβάω τα μαλλιά μου, πραγματικά...! Είναι δυνατόν να προωθούνται τέτοια πρότυπα στα νέα παιδιά με ..τόσο απροκάλυπτο τρόπο;

Μπράβο... θα πάμε μπροστά ως κοινωνία, έχοντας σωστά ιδανικά και βάζοντας ρεαλιστικούς και υψηλούς στόχους..
Σα δεν ντεπόμαστε λέω γω....

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Καλοκαιρινές αποδράσεις!!


Επιστροφή απο καλοκαιρινή αποδρασούλα! Μυρίζει ακόμα θάλασσα... Αντηλιακό.. Γεύση απο γρανίτα φράουλα και breezer καρπούζι.. Σαγιονάρες γεμάτες άμμο ακόμη.. Φωτογραφική μηχανή γεμάτη φωτογραφίες και αναμνήσεις... Απο το πρώτο μπανάκι στο νησί, τις βραδινές βολτούλες στα μπαράκια, το ταξίδι της επιστροφής με το πλοίο.. Πόσες εικόνες, πόσες νέες εμπειρίες..!

In summer mood, με τρέλα και ανεμελιά που αρνούμαι να χάσω πίσω στην πόλη! Μέχρι την επόμενη εκδρομούλα....... ;)

Be back soon με περισσότερα νεάκια! Η βραδιά είναι πολλή όμορφη για να την περάσω πάνω απο το laptop! Αχχχχ... νύχτες καλοκαιριού!!

x x x

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Graduation stories!

Το σηκώσαμεεεε!!!! Ναι μωρή ομάδα!!! Μπορεί να υποστήριζα την Ισπανία στον τελικό του Mundial, αλλά στην προκειμένη αναφέρομαι στο μεταπτυχιακό χαρτάκι που με κόπο πήραμε στα χέρια μας - ή τουλάχιστον θεωρητικά, γιατί στην πράξη θα μας έρθει ταχυδρομικά σε λίγες βδομάδες... Μα όλα για το show πια οι Βρετανοί;; Απο ουσία τίποτις;;

Μιλάμε για μεγάλες χλίδες! Τήβενοι, μεγάλες luxury αίθουσες/αμφιθέατρα εκδηλώσεων, εκκλησιαστικά όργανα (!) σε ήχους Bach (βέεεεβαια, φρόντισαν να μας ενημερώσουν σε περίπτωση που κάποιος θελήσει να το κάνει download και να τ'ακούει στο ipod του).. Ζούμε μεγάλες στιγμές λέμε....!!!

Κι η κορύφωση της τελετής: Ναι! Πετάξαμε και μεις τα καπέλα όπως στις ταινίες!!!! Γιούχουυυ!!! Συγκίνηση, ικανοποίηση και αίσθηση αναγνώρισης και ανταμοιβής των κόπων (και μάλιστα μεγάλων) μιας ολόκληρης χρονιάς διαβάσματος και εργασιών..

Κάτοχος Master of Science επισήμως
εν ολίγοις. Να παίρνει σειρά η πελατεία για το ντιβάνι μου περικαλώωωω.... Ή είμαστε ψυχόλογκιστ 'η δεν είμαστε! Αμ πως!!!!!!!!! :)))

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

ΦΕΥΓΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!

Blogάκι μου γλυκό, Ο,ΤΙ και να πεις έχεις δίκιο! Το ξέρω, είμαι απαράδεκτη!! Δεν έχω δώσει σημεία ζωής εδώ και μέεεερες.. Δουλίτσες, τρεχάματα, βολτούλες, αποχαιρετισμοί (..) δεν μου άφησαν χρόνο για αναρτήσεις.....

Σήμερα όμως την κάνω για άλλη γη κι άλλα μέρη και μπήκα να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σου! Britain baby!!! Πάω να το πάρω το τρελοχαρτάκι (βλ.μεταπτυχιακό)! Θα βάλω και τήβενο, αμέ αμέεεε....! Θα τον πετάξω και στο τέλος όπως στις ταινίες! Με την ευκαιρία του ταξιδιού θα ξαναδώ παλιούς φίλους, θα τριγυρίσω σε παλιά λημέρια και θα κάνω και μερικές εκδρομούλες around να δω καινούργια πράματα! ΑΝΥΠΟΜΟΝΩΩΩΩΩ!!!!

Κλείνω βαλίτσες και φέυγω για αεροδρομιάκι!! Θα επιστρέψω με νέες εικόνες και σίγουρα πολλά πολλά νεάκια!

xxx

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Η ωδή μιας απελπισμένης!

Σήμερα θα ρίξω επικίνδυνα το επίπεδο του blog, αλλά δεν μπορώ! Κάπου πρέπει να τα πω η γυναίκα!! Να ξεσπάσω!

Πάω σήμερα το μεσημέρι στο γυμναστήριο και εκεί που έκανα αμέριμνη τους κοιλιακούς μου μπαίνει μέσα Αυτή: Κλασική fit γκόμενα, που το παίζει "εδώ είναι ο φυσικός μου χώρος" και κινείται πέρα δώθε νιώθοντας προφανώς όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω της (πραγματικά και τα πολύ περισσότερα που η ίδια φαντάζεται). Γνώστη κάθε φορά για τις...εμφανίσεις της.. Συνήθως εφαρμοστό λευκό κολάν που διαγράφει τα πάντα και ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ σουτιέν μέσα απο το μπλουζάκι! Την είχαμε μάθει πια την κιουρία!! Αλλά η σημερινή εμφάνιση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο!!! Θεόκοντo σορτσάκι άσπρο, όταν λέμε θεόκοντο εννοούμε ΣΚΑΦΤΟ, να αφήνει ελάχιστα στη φαντασία, για τον γαμπρό τίποτα που λέγαν κι οι παλιοί... ΠΟΥ ΠΑΣ ΜΑΡΗ;;;;; Πόσο απελπισμένη είσαι πία;;; Κάποιος καημένος θα σου κάτσει, δεν μπορεί! Δεν λέω, ωραίο σωματάκι έχεις, αλλά αυτό πια ξεπερνάει κάθε όριο! Προσβάλλει την αισθητική μου! Δεν γυμνάζεσαι στο σαλονάκι σου καλή μου! Έχει κόσμο τριγύρω! Και βεβαίως βεβαίως οι διατάσεις πάντα γινονται προτάσσοντας τα οπίσθια προς τους ξελιγομένους εν δυνάμει φουσκωτούς..

Για όσους βιαστούν να πουν ότι μιλάει η ζήλεια, καμία σχέση. Ξέρω ποιά είμαι, μου αρέσει ο εαυτός μου και πάω αποκλειστικά και μόνο για να γυμναστώ. Αλλά ένα τέτοιο θέαμα πρέπει να'σαι τυφλός για να το αγνοήσεις. Αλλά τελικά το συναίσθημα που υπερισχύει μέσα μου είναι αυτό του οίκτου.. Για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένα ανασφαλές άτομο που επιζητά σε κάθε λιγομένο βλέμμα την επιβεβαίωση ότι "ναι! το'χεις κοπέλα μου". Αλλά επίσης κι ένα συναίσθημα ελπίδας... Ότι η κοπέλα θα βρει αυτό που ζητάει επιτέλους, θα την βάλει κάποιος ..κάτω - με συγχωρείτε για την έκφραση - να συνέλθει επιτέλους! Ε μα!

Που και που γίνομαι και γω κατίνα, τι να κάνουμε, αλλά..
.. τα'πα και ξεθύμανα! Ουφ!!

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Όταν το χαμόγελο σβήνει....

Δεν πάνε 3 μήνες που ξεκίνησα να συμμετέχω εθελοντικά στο πρόγραμμα Δημιουργική Απασχόληση Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες, το οποίο αποτελεί δράση του Χαμόγελου του Παιδιού. Καθημερινά οι εθελοντές μαζί με το προσωπικό του Συλλόγου χαρίζουν ώρες «δημιουργικές» και γεμάτες χαμόγελα στα παιδιά που νοσηλεύονται στις διάφορες παιδιατρικές κλινικές του Νοσοκομείου. Πριν ξεκινήσω να πηγαίνω στο νοσοκομείο, χιλιάδες σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό μου.. Φοβήθηκα τον ευατό μου και τις αντοχές μου - θα μπορέσω να ανταποκριθώ; δεν θα σκέφτομαι συνεχώς το πρόβλημα υγείας των παιδιών; θα μπορέσω να παίζω χαρούμενη ξέροντας ότι η ζωή τους είναι σε κίνδυνο; Η πρώτη κιόλας επίσκεψη στο παιδογκολογικό τμήμα διέψευσε τις ανησυχίες μου. Μετά το πρώτο σοκ που αντιμετώπισα όταν είδα το πρώτο παιδάκι χωρίς μαλλάκια, χαλάρωσα και αφέθηκα στο παιχνίδι με τα παιδιά! Γέλια, παιχνίδια, ζωγραφιές και 2 ώρες γεμάτες χαμόγελα στα παιδικά προσωπάκια, αλλά και στα δικά μας, των εθελοντών. 3 μήνες μετά, συνεχίζω ακάθεκτη στο πρόγραμμα και χαίρομαι όσο τίποτα άλλο για την απόφασή μου να συμμετάσχω στο συγκεκριμένο πρόγραμμα που πραγματικά προσφέρει ουσιαστική στήριξη στα παιδάκια, που ξεφεύγουν για λίγες ώρες απο το καθημερινό λεξιλόγιο του τύπου "χημειοθεραπεία", "σχήμα" κλπ.

Πριν μια βδομάδα όμως ήταν η πρώτη φορά που το χαμόγελο έσβησε απο το πρόσωπό μου.. Που η χαρά σβήστηκε και η σκληρή πραγματικότητα ορθώθηκε μπροστά μου, προκαλώντας με να την κοιτάξω.. "Έφυγε" ένα απο τα παιδάκια... Ένας χαμογελαστός μικρούλης 8 χρονών είναι πια ένα αγγελούδι... Οι προσπάθειες να μείνουμε έξω απο αυτό, να μη δενόμαστε και να μη μας επηρεάζει σε βάθος, φυσικά δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα όταν στιγμές σαν αυτές σου σκίζουν την καρδιά. Ένα παιδάκι που δεν πρόλαβε να ζήσει σχεδόν τίποτα στη ζωή του έφυγε.. Θέλω να πιστεύω όμως ότι έφυγε με πολλή αγάπη απο όλο τον κόσμο, τους γονείς του, τους φίλους του, το προσωπικό του νοσοκομείου και όλων εμάς.. Ο μπαμπάς του μικρού βρήκε την ψυχική δύναμη και επισκέφθηκε σήμερα τα υπόλοιπα παιδάκια που νοσηλεύονται, τους έφερε γαριδάκια και έπαιξε μαζί τους.. Κάτι τέτοιες κινήσεις υποδηλώνουν το μεγαλείο της ψυχής που μπροστά στον ψυχικό πόνο, η επιθυμία για προσφορά βοήθειας και στήριξης γίνεται πιο δυνατή..

Καλό ταξίδι μικρούλη... Μακάρι εκεί όλα να είναι πιο όμορφα και πιο εύκολα για σένα...

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

It's time for camp!!

Back to life, back to reality, μετά απο ένα υπέροχο weekend στη φύση...

Μετά απο 4 χρόνια camping στο φοιτητικό και θεότρελο Ποσείδι, που πάντα θα αγαπώ και θα'χω στην καρδιά μου για πολλούς λόγους, φέτος αποφασίσαμε πως we're done with it! Ό,τι ζήσαμε εκεί το ζήσαμε, ίσως μεγαλώσαμε λιγάκι και η σύγκριση με τους 20χρονους πάνω-κάτω κατασκηνωτές θα'ναι πια εμφανής.

Πιο ώριμοι πλέον και με διάθεση για χαλάρωση, μακριά απο πολύβουα beachόμπαρα, επιλέξαμε τον Αρμενιστή. Τα σχόλια που είχα ακούσει, μπορούν πλέον να επιβεβαιωθούν δια στόματος εμού και της ιδίας (α ρε Τζούλια!!)! Ήταν μαγικό... Υπέροχος χώρος, καταπράσινος, πολύ οργανωμένο σαν camping και απίστευτη παραλία..! Τι άλλο να θέλει κανείς για να περάσει ένα τέλειο ΣΚ; Μα φυσικά καλή παρεούλα, την οποία διαθέταμε με το παραπάνω! Και όχι δεν μιλάω μόνο για τα κουνουπάκια που βρήκαν τη χαρά τους ρουφώντας το αιματάκι μας.. Μιλάω για άτομα, που αν και δεν υπήρξαμε παρέα με όλη τη σημασία της λέξης πριν το weekend, κολλήσαμε όλοι απίστευτα και υπήρχε τρελή χημεία!

Τι κι αν το Αρμενίστικο beachόμπαρο, με τους lounge ήχους και τους alternative μακρυμάλλιδες (plus γκριζομάλλιδες) τύπους δεν μπορούσε να συγκριθεί ούτε στο ελάχιστο με αυτό του Ποσειδίου..;; Αν υπάρχει καλή παρεούλα περνάς καλά παντού - κλισέ, αλλά πέρα για πέρα αληθινό! Μπανάκια και λιώσιμο με τις ώρες στην παραλία μέχρι να επιτευχθεί το επιθυμητό χρωματάκι - που σε κάποιους βγήκε λίγο στο χρώμα του αστακού. Ποδήλατο στη θάλασσα με τραγούδια, γέλια και βουτιές, ταβερνούλα με ουζάκι και το βράδυ συγκέντρωση έξω απ'τις σκηνές με κεράκια, κρασάκι, χαζομαρίτσες για να μασουλάμε και πολύ πολύ παιχνίδι με taboo και Παλέρμο! Τι παραπάνω να θέλει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος; Τι πιο όμορφο απο το να'σαι έξω στη φύση με φίλους και να περνάς τέλεια;;

Γιατί αυτά τα ΣΚ να κρατάνε τόοοοοσο λίγο;; Till the next time.. Που σίγουρα δεν θα αργήσει να κανονιστεί!

Σας αφήνω με ένα καλοκαιρινό hit (!) που αποτέλεσε το soundtrack της εκδρομούλας μας..

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Dinner in the sky!!!

Χθες, κάνοντας αμέριμνη ποδήλατο στο γυμναστήριο μπας και γυμνάσουμε καμιά γαμπίτσα πριν βγούμε στις παραλίες, το μάτι μου έπεσε σε μια foto:



Ε λοιπον ΝΑΙ! Μέχρι εκεί έφτασε η ανθρώπινη εφευρετικότητα! Ladies and Gentlemen, DINNER IN THE SKY!!! Θέλεις να απολαύσεις το φαγητό σου υπο τους ήχους του Big Ben;; Θέλεις να πιείς το ποτάκι σου χαζεύοντας τον Πύργο του Αϊφελ;; 'Η μήπως τα "ταπεινά" σου γούστα περιορίζονται σε μια παρτίδα poker στους αιθέρες;; Το dinnerinthesky.com είναι εδώ για να κάνει το όνειρό σου πραγματικότητα.

To "Δείπνο στον Ουρανο" λαμβάνει χώρα σε ένα τραπέζι που ανυψώνεται σε ύψος 50 μέτρων από μια ομάδα επαγγελματιών. Μπορεί να ενοικιαστεί για 8 ώρες και μπορεί να φιλοξενήσει 22 άτομα γύρω από το τραπέζι σε κάθε συνεδρία, με τρεις υπαλλήλους στη μέση (σεφ, σερβιτόρος, διασκεδαστής ...). Είναι ένα γεγονός που μπορεί να πραγματοποιηθεί οπουδήποτε (π.χ. γήπεδο γκολφ, δημόσιους χώρους, ιστορικούς χώρους κλπ...), για όσο διάστημα υπάρχει μια επιφάνεια περίπου 500 τ.μ. που μπορεί να εξασφαλισθεί. Φυσικά, η άδεια από τον ιδιοκτήτη απαιτείται.

Σημαντική λεπτομέρεια, που όσο κι αν έψαξα δεν κατάφερα να βρω στην επίσημη ιστοσελίδα, είναι το κόστος ενοικίασης, το οποίο προφανώς είναι τόσο τσουχτερό που φρόντισαν να το αποκρύψουν παραπέμποντας τους ενδιαφερόμενους σε περαιτέρω επικοινωνία με τους κατα τόπους αρμόδιους. Τυχαίο; Δε νομίζω... (ορίστε, το κόλλησα και γω...γκρρρ)!

Δυστυχώς δεν είναι διαθέσιμο ακόμα στη χώρα μας.. Γιατί εν μέσω οικονομικής κρίσης, τι πιο φυσιολογικό απο το να νοικιάσεις αυτό τον γερανούλη για να φας τα κοψιδάκια σου και τις τυροκαυτερές σου;;;

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, my friends!!!






Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Τυχαίο;;; ΤΥΧΑΙΟ & ΠΑΡΑΤΥΧΑΙΟ!!!!

Ε Λ Ε Ο Σ πια με αυτή με αυτή τη σαχλαμαρίτσα!!!! Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ δεν ακούω κάτι άλλο... Και το κολλάνε όλοι παντού, ΠΑΝΤΟΥ!!

Κλασικό φαινόμενο.. Το ζήσαμε ξανά και ξανά στο παρελθόν.. Βγαίνει μια ατακούλα (κατα κύριο λόγο μέσα απο σειρές/εκπομπές/διαφημίσεις της τηλεόρασης) και αμέσως όλοι να ακολουθήσουν, να το ξεφτυλίσουν, μέχρις ότου να σιχαθείς να το ακούς (προσωπικά δε θέλω και πολύ :p)..


Τι να πρωτοθυμηθώ;; Ατάκες που άφησαν "ιστορία" προσφάτως..

"Φιλάκια ρουφηχτά" (Ράδιο Αρβύλα)
"Οοοοοο σουλτάν" (Ράδιο Αρβύλα - again, γκρρ..)
"Κόβεται το σεξ;;" (Θεοπούλα - "Παρα Πέντε")
"Είσαι τρελήηη" (..τσιριχτή φωνή επιβάλλεται, Μάρκος - "Πολυκατοικία")
"Είμαι η Πετρούλα (..Σούλα/Κούλα/Ρούλα ανα περίσταση)και μόοοοοολις τελειωσάαα" (Πετρόύλα Κωστίδου - Star News)
"Να σε ρωτήσω κάτι;; Το τρως το παστέλι;;" (.."ακούστηκε" κυρίως σε μικρότερες ηλικίες, βλ.ξαδερφούλες μου, Τηλεοπτική Διαφήμιση)

..πρόσφατη εμμονή το "Τυχαίο;;; Δε νομίζω"! Είμαι εγώ η εκνευριστική που δε συμβαδίζει με τον όχλο και δε χαζογελάει στο κάθε άκουσμα της .."μαμάτης" ατάκας;; Dunno.. Εγω θα συνεχίσω να γκρινιάζω όπου και όποτε το ακούω! Μέχρι να εμμφανιστεί η επόμενη ατάκα... Και δεν ανησυχώ καθόλου μήπως δεν μάθω την καινούργια ατάκα γρήγορα, ώστε να την χρησιμοποιώ και γω και να είμαι in και μάγκας.. Θα ενημερωθώ αμέσως απο τα 256 γκρουπάκια που θα δημιουργηθούν στο facebook..
Τυχαίο;; ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ!!!!

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Drugs are bad, mmmmkay????

Η εκστρατεία κατά των ναρκωτικών στα σχολεία έχει για τα καλά αρχίσει και μάλιστα μέσα απο ένα "πιασάρικο" καλοκαιρινό (λόγω εποχής) hit! Οι ξαδερφούλες μου - 10 και 12 χρονών - μου το τραγούδησαν χθες με χαρά:

Δευτέρα ηρωίνη
Την Τρίτη κοκκαϊνη
Τετάρτη χασισάκι
Την Πέμπτη ένα χαπάκι
Παράσκευη πρωί τα παίρνω όλα μαζί
Το Σάββατο σε κώμα
Την Κυριακή στο χώμα!!


Η νέα γενιά βρήκε τον τρόπο της να πει το ΟΧΙ στα ναρκωτικά, θέλω να πιστεύω.. Ακόμα κι αν τα δεδομένα μας διαψεύδουν...

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Ψυχοσωματικές Επιπτώσεις της Οικονομικής Κρίσης.

Η οικονομική κρίση έχει μπει καλά στη ζωή μας, στην καθημερινότητα μας και ένα διαρκές άγχος μας κατατρέχει. Πριν απο λίγες μέρες ένας συνάδελφος του πατέρα μου έδωσε τέλος στη ζωή του λόγω δυσχερής οικονομικής κατάστασης και χρεών. Και δεν είναι το μόνο περιστατικό που έχει πάρει το αυτί μου τελευταία.. Η κατάσταση είναι τεταμένη και επηρεάζει με διαφορετικό τρόπο τον καθένα. Οι ψυχοσωματικές επιπτώσεις μιας τόσο στρεσογόνου περιόδου δεν πρέπει να παραβλέπονται. Για τον λόγο αυτό έψαξα και βρήκα ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο ψυχολογίας στην διαδικτυακή πύλη E-Psychology, γραμμένο απο τον ψυχολόγο Νικόλαο Βακόνδιο, απόσπασμα του οποίου αποφάσισα να παραθέσω εδώ πέρα..

Έρευνες έχουν αποδείξει ότι όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε παρατεταμένο άγχος, υπάρχουν σημαντικότατες επιδράσεις στην ψυχική του διάθεση, και κατ’ επέκταση στον οργανισμό του π.χ. η μείωση της άμυνας του οργανισμού, μέσα από έναν πολύπλοκο μηχανισμό που οφείλεται στην επικοινωνία νευρικού και αμυντικού συστήματος του οργανισμού μας.

Όπως έχει αποδειχθεί, ο εγκέφαλος μας, συγκεκριμένα η περιοχή που χαρακτηρίζαμε ως «συναισθηματικό εγκέφαλο», και ονομάζεται μεταιχμιακό σύστημα, διαθέτει και «ενεργοποιεί» το έμφυτο όπλο του άγχους, ως αντίδραση σε κάτι που θα το θεωρήσει ως «απειλή» απέναντι στην ζωή μας. Αυτό σημαίνει ότι ο εγκέφαλος μας έχει την δυνατότητα να αντιδράσει απέναντι στον κίνδυνο απόλυσής μας από την εργασία, με παρόμοιο τρόπο όπως θα αντιδρούσε αν βρισκόμασταν αντιμέτωποι με ένα επικίνδυνο φίδι μπροστά μας.

Ακόμη και αν βρισκόμασταν απέναντι σε ένα επικίνδυνο δηλητηριώδες φίδι, θα μπορούσαμε να τρέξουμε μακριά του ή να το πετάξουμε μακριά με ένα κλαδί. Στην περίπτωση του οικονομικού άγχους, ο άνθρωπος πέραν του αν καταφέρει, να εργάζεται σε δύο δουλειές, δεν μπορεί να αυξήσει το εισόδημα του προκειμένου να ανταποκριθεί. Πρόκειται για μία κατάσταση άγχους, πιο «ύπουλης» και ψυχοφθόρας αφού η απειλή είναι «μη ορατή» στα μάτια μας και επιπλέον συνεχής και παρατεταμένη σε διάρκεια, απειλώντας το ένστικτοι της επιβίωσής μας.

Το παρατεταμένο και οξύ άγχος που βιώνουμε, καθώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, σιγά σιγά οδηγεί σε «απόσυρση» από την πάλη για επιβίωση και παθητικότητα του ατόμου, το οποίο νιώθει ανίκανο να αντιδράσει. Μπορεί να οδηγήσει σε μελαγχολία, δυσθυμία, κατάθλιψη και ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Η αντιμετώπιση των καταστάσεων που αναφέραμε δεν είναι εύκολο δυστυχώς να γίνει από το άτομο μόνο του, καθώς αυτό νιώθει ότι θα αντιμετωπίσει την κατάσταση μόνο αυξάνοντας το εισόδημά του, ολοκληρωτικά ενταγμένο σε μία αγχώδη κατάσταση, όπου η αύξηση του εισοδήματος δείχνει ως η μόνη λύση.

Η ουσιαστική αντιμετώπιση βρίσκεται στην προσπάθεια επιβολής της λογικής σκέψης πάνω στην συναισθηματική αντίδραση του άγχους. Στον γραπτό λόγο, και μιλώντας γενικά, πιθανά ακούγεται θεωρητική ως λύση. Για τον λόγο αυτό κάθε άνθρωπος, έστω και με βοήθεια, πρέπει να προσπαθήσει να επανεξετάσει με την λογική του, τους κινδύνους που θεωρεί ότι αντιμετωπίζει λόγω της οικονομικής κρίσης και αν πραγματικά οι κίνδυνοι αυτοί είναι τόσο άμεσοι. Το άγχος έχει την ιδιότητα να επηρεάζει την λογική μας σκέψη, και να την παραλύει.


Πέρα από την βοήθεια που θα πρέπει να ζητήσουμε από κάποιον ειδικό θα πρέπει να γνωρίζουμε επίσης ότι το χιούμορ, είναι ένας ιδιαίτερα υγιής μηχανισμός άμυνας ο οποίος πρέπει να προσπαθούμε να χρησιμοποιούμε, καθώς και η διατήρηση της ποιότητας της ζωής, κυρίως μέσω της διατήρησης των κοινωνικών επαφών μας.

Εγώ να προσθέσω τέλος ότι θεωρώ άκρως σημαντική τη συνηδειτοποίηση εκ μέρους του ατόμου ότι τα συμπτώματα που ο οργανισμός του εμφανίζει αποδίδονται στη συγκεκριμένη στρεσογόνο κατάσταση που βιώνει, αυτή δηλαδή της οικονομικής κρίσης. Αυτή ακριβώς η συνηδειτοποίηση θα τον ωθήσει στην εύρεση λύσης η οποία θα είναι αποτελεσματική μόνο αν σχετίζεται με το αίτιο που προκάλεσε τα συμπτώματα αυτά, αντιμετώπιση δηλαδή άμεσα σχετιζόμενη με την κρίση και τους μηχανισμούς άμυνας που χρησιμοποιεί το άτομο για να τα βγάλει πέρα με το άγχος που βιώνει.

Και επίσης γελάτε φίλοι μου!! Όπως ανέφερε και ο κ. Βακόνδιος το χιούμορ είναι ένα απο τα πιο σημαντικά όπλα αντιμετώπισης του άγχους που διαθέτουμε. Ας μην το αφήνουμε ανεκμετάλλευτο!!

"A person who knows how to laugh at himself will never ceased to be amused" - Shirley Maclaine.

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

LOST: The End of an Era.

Αποχαιρέτησα και γω χθες μαζί με εκατομμύρια άλλους θαυμαστές σε όλο τον κόσμο το αγαπημένο μου LOSTάκι, τη σειρά που μου κράτησε συντροφιά εδώ και 6 χρόνια και δε με είχε απογοητεύσει ποτέ, απο το πρώτο μέχρι το 121ο επεισόδιο.


Το τέλος ακολούθησε την πορεία της σειράς όλα αυτά τα χρόνια.. δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο πέρα απο αναπάντεχο. Αν και αρχικά ένιωσα τα νευράκια μου να τσιτώνουν, μιας και πολλά απο τα ερωτήματά μου έμειναν αναπάντητα, τελικά συνηδειτοποίησα ότι η σειρά είχε το καλύτερο και πιο ταιριαστό τέλος που θα μπορούσε να έχει, μένοντας συνεπής στην πιο επιτυχημένη συνταγή που χρησιμοποίησε: τις αμφίσημες σκηνές, στις οποίες ο καθένας θα μπορούσε να δώσει την δική του προσωπική ερμηνεία. Κατέληξα λοιπόν ότι το τέλος με άφησε αρκετά ικανοποιημένη.

Το βασικό μήνυμα που μου άφησε η σειρά, μέσα απο το συγκλονιστικό αυτό φινάλε, ήταν πως σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Εκεί επέλεξαν να κάνουν focus και οι σεναριογράφοι, δίνοντας βάση στο ανθρώπινο στοιχείο της σειράς, στις σχέσεις που δημιουργήθηκαν και που τελικά φάνηκε πως ήταν το μοναδικό πράγμα που είχε ουσία. Το συναισθηματικό κομμάτι "δούλεψε" σε μένα τόσο καλά, που δεν με ένοιαζε πια για τη δομή και για τα σημεία της πλοκής που περίμενα να ξεκαθαριστούν. H υπερβολική ανάλυση οδηγεί συνεχώς σε νέα ερωτήματα και είναι κρίμα να χαλάσει όλο αυτό το συναίσθημα που μας δημιούργησε τόσα χρόνια. Σημασία λοιπόν έχει ότι από LOST που ήταν όλοι τους έγιναν FOUND, καθώς βρήκαν αυτό που έλειπε από την ζωή τους και τους έκανε ευτυχισμένους, με όποιο τρόπο κι αν έγινε αυτό. Αυτό είναι το σημαντικότερο νόημα που πρέπει να κρατήσουμε και το “ζουμί” της υπόθεσης!

Μια γλυκιά μελαγχολία με κυρίευσε με το που είδα την τελική σκηνή, στην οποία κλείνει το μάτι του Jack, αυτό που 6 χρόνια πριν άνοιξε στην αρχική σκηνή του πρώτου επεισoδίου. Το LOST ήταν μια σειρά απο τις πολλές που παίχτηκαν, παίζονται και θα παιχτούν στο μέλλλον, αλλά θεωρώ ότι ήταν απο τις ελάχιστες που 6 χρόνια δεν έκαναν "κοιλιά", κράτησαν το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και όσο χαζό κι αν ακούγεται, μιας και ήταν μια απλή σειρά, μια ιστορία φτιαχτή που κάποιος διεστραμμένος σκαρφίστηκε, θα μου λείψει... Ανθρώπινοι χαρακτήρες οικείοι πια, θα μείνουνε στην καρδιά μου για το ξεχωριστό μήνυμα που πήρα μέσα απο την προσωπική πορεία του κάθενος μέσα στη σειρά.

Goodbye LOST. . .


Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Mother's Love..ή αλλιώς: The Appreciation of Chain Mails!

Βροχή έρχονται τα chain mails απο φίλους στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Τις περισσότερες φορές - ντρέπομαι που το λέω - αλλά τρώνε άκυρο, διαγραφή και σαν να μην υπήρξαν ποτέ ένα πράμα.. Συζητάνε και γελάνε οι φίλοι μου γι'αυτά που έστειλαν μετά, και γωωωω ..κάνω την πάπια! Βαριέμαι ρε αδερφέ! Τα ίδια και τα ίδια! Σε στιγμές όμως ΑΠΟΛΥΤΗΣ βαρεμάρας, όπου η μόνη μου διέξοδος είναι το pc και έχω εξαντλήσει ό,τι μπορούσα να κάνω (facebook, troktiko κλπ), ε κάπου εκεί, με βαριά καρδιά πατάω ένα click και μπαίνω στη λίστα με τα chain mails μου. Τις ελάχιστες φορές που οδηγούμαι σε αυτή την ύστατη λύση σκοτώματος της ώρας, διαπιστώνω με έκπληξη ότι κάποια απο αυτά τα mails που μου έχουν έρθει είναι αρκετά ενδιαφέροντα! Αποφάσισα να παραθέσω εδώ το περιεχόμενο ενός απο αυτά, με το οποίο απροσδόκητα γέλασα πολύ!!


"Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ"


Στο ποτάμι...



























Στην Αφρική...














Στην Ινδία...















Στον ωκεανό...













Στο πάρκινγκ του Lidl...




















RESPECT στο chain mail που έκανε το χειλάκι μου να γελάσει μέσα στην κρίση βαρεμάρας που με κυρίευσε!
Hope you liked it!!!

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Tanguera: Μια ιστορία στα βήματα του πάθους


Όποιος δεν πρόλαβε ήδη να παρακολουθήσει το μιούζικαλ «Tanguera from Buenos Aires» να σπεύσει σήμερα το βράδυ, 19/05, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης! Η παράσταση είναι απλά συγκλονιστική....! Αργεντίνικη μουσική, χαμηλός φωτισμός και ο πιο ερωτικός χορός που έχει υπάρξει ποτέ: TANGO!

Οι αισθησιακές κινήσεις εξαιρετικής τεχνικής, το πάθος των χορευτών και η πλοκή του μιούσικαλ δεν κατάφεραν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.. Τριάντα βιρτουόζοι χορευτές και χορεύτριες εκτελούν τη βραβευμένη χορογραφία που εξιστορεί μία φλογερή ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται στις αρχές του 20ου αιώνα στην Μπόκα, μια κακόφημη συνοικία του λιμανιού του Μπουένος Άιρες, γενέτειρα του tango, αλλά και καταφύγιο για χιλιάδες μετανάστες που αναζητούν τον δρόμο τους σε ένα νέο κόσμο. Κεντρική ηρωίδα η νεαρή μετανάστρια Giselle που, προσπαθώντας να επιβιώσει, γίνεται «tanguera» σε καμπαρέ. Η Giselle γοητεύεται από τον μαστροπό Gaudenzio, την ίδια στιγμή που ο θαρραλέος λιμενεργάτης Lorenzo διεκδικεί την αγάπη της. Το τρίγωνο του πάθους οδηγείται μοιραία στη μονομαχία. Η μελαγχολία και το πάθος του tango συμπυκνώνονται στην «αφήγηση» της «Tanguera», γίνονται χορογραφημένα βήματα, άλματα, στροφές, χειρονομίες, παύσεις, βλέμματα, φως, σκοτάδι και, βέβαια, μουσική.

Τη βραβευμένη χορογραφία υπογράφει η σταρ του tango, Mora Godoy, πρώτη χορεύτρια και χορογράφος, με διεθνή βραβεία και διακρίσεις, η οποία θεωρείται ανανεώτρια των τεχνικών του κλασικού tango. Στο ρόλο της «Γκιζέλ» η Leticia Fallacara.

To Tanguera έκανε πρεμιέρα το 2002 στο Μπουένος Άιρες, σημειώνοντας, μετά από 18 μήνες, ρεκόρ παραστάσεων, ρεκόρ θεατών - 220.000 θεατές! - κι έχοντας αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές. Οι ενθουσιώδεις κριτικές και η ανταπόκριση του κοινού, με τις sold out παραστάσεις, ακολούθησαν την «Tanguera» και στην παγκόσμια περιοδεία, με «στάσεις» -εκτός των άλλων- στο City Center Theater της Νέας Υόρκης και στο CHATELET Theater στο Παρίσι. Η παράσταση έχει αποσπάσει 5 βραβεία από την Association of Argentine Entertainment Institut Reporters : Καλύτερης Μουσικής Παράστασης (Best Musical), Καλύτερης Παραγωγής, Καλύτερης Χορογραφίας (Best Choreography), Καλύτερης Φωτογραφίας (Best Lighting), Πρώτου Γυναικείου Ρόλου (Best Female Performed). Μετά τις παραστάσεις η Tanguera θα παρουσιαστεί στο SADLER'S WELLS Theater του Λονδίνου.


Ήταν μια αξέχαστη βραδιά! Αναμφισβήτητα δεν πρέπει να χάνουμε την ευκαιρία να δούμε απο κοντά παραστάσεις διεθνούς φήμης σαν το Τanguera, οι οποίες έχουν αγαπηθεί σε όλο σχεδόν τον κόσμο!



Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Drama queen..

Τελικά το τραβάει ο οργανισμός μου, πραγματικά! Ζω για το δράμα, γεμίζει τη ζωή μου, με κρατάει ζωντανή, πως το λένε!!..

Σε μια φάση της ζωής μου που όλα πηγαίνουν απο καλά έως πολύ καλά, εγώ εκεί! Να ψάχνω για ψεγάδια.. Να βρω τρόπους να αγχωθώ.. Να τρώγομαι με τα ρούχα μου τελοσπάντων.. Πάντα φοβόμουν πως η ευτυχία είναι προσωρινή. Πως πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Νιώθω και ενοχή μάλιστα κάποιες φορές.. Όταν όλα μου πάνε καλά, πως δεν μπορεί..κάποιος θα μου την έχει φυλαγμένη. Ακόμα και τώρα που τα γράφω, θέλω κάποιος να με "φτύσει", νιώθω ότι θα αυτοματιαστώ και μόνο που μιλάω γι'αυτό το θέμα.

Ουφ, ΧΑΛΑΡΩΣΕ, ΗΡΕΜΗΣΕ!! Αυτές τις λεξούλες, που τόσο εκνευρίζομαι όταν ακούω άλλους να μου τις λένε, λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου..αλλάαααα..χαμπάρι! Προσπαθώ να μου θυμίζω συνέχεια να ζω τη στιγμή χωρίς να σκέφτομαι το αύριο. Τι διάολο, ολόκληρο tattoo έχω κάνει για να μου το θυμίζει ξανά και ξανά!

Life is too short.. και ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας! Τα άγχη και οι φοβίες δεν μας αφήνουν να χαρούμε τίποτα.. Μια φορά ζούμε, οπότε ας το χαρούμε στο έπακρο, όπως, όπου και με όποιους εμείς θέλουμε! Κι ό,τι είναι να'ρθει θε να 'ρθει αλλιώς ας προσπεράσει..

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Πήρα φόρα, κατηφόρα....

Εδώ και μέρες προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου για τις τραγικές εξελίξεις των ημερών, αλλά πραγματικά μου είναι αδύνατο.. Τρόμος μόνο, τρόμος.. που αλλού θα φτάσουμε; Τι παραπάνω μας περιμένει; Πόσο ακόμα θα μένουμε στα σπίτια μας και θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις απο τον άνετο καναπέ μας, περιορίζοντας τη δράση μας σε ένα join σε facebookικό groupάκι τύπου αντίδραση κλπ; Τα λόγια στερεύουν και αυτό που φοβάμαι περισσότερο απο κάθε τι είναι πως δεν έχουμε ακόμα δει τα χειρότερα..

Anyway, για να σπάσω λίγο το κλίμα τον ημερών αποφάσισα να μοιραστώ ένα άκρως ενδιαφέρον βιντεάκι που "ξέθαψε" ο bro.. Αξίζει να το δείτε!! Τελικά κάτι μου λέει ότι αυτά τα συμπαθέστατα γοριλάκια έχουν μια στάλα περισσότερο μυαλό απο μας... Όσο το είδος εξελίζεται, όλο και κάποιος εκφυλισμός επέρχεται.. αν όχι γνωστικοσυμπεριφορικός, τότε σίγουρα ηθικός...

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Καλή Πρωτομαγιά!!!!!!!!!!!!

Μπήκε κι ο Μάιος.. Μα ΠΟΣΟ γρήγορα περνάει ο χρόνος;;;; Σε 1 μήνα καλοκαιράκι..wow!

Τον πιάσαμε και φέτος τον Μάη!
Όχι βέβαια όπως το'χα ονειρευτεί...σε ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα.. far away from the city.. Αλλά δεν ήταν κι άσχημα!! Παρεούλα, ψήσαμε σε ταράτσα, κάτω απο τον καυτό ήλιο, με τον οποίο μας υποδέχτηκε ο Μάιος. Και μετά καφεδάκι και αραλίκι!! Τι άλλο να θέλει κανείς;; Τελικά μια είναι η ουσιά: Αν έχεις καλή παρέα περνάς καλά παντού και πάντα! Ας μην γκρινιάζουμε (/γκρινιάζω) οπότε..!!

Καλή Πρωτομαγιά σε όλους!!!!!!

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Friends coming from the past...

Μια φίλη απο το σχολείο επικοινώνησε προ ολίγου μαζί μου ενημερώνοντάς με για την επερχόμενη άφιξή της στην πόλη μας. Ο ενθουσιασμός της μεγάλος και συνοψίζεται σε λέξεις του τύπου "ετοιμάσουυυυυυ" και "έρχομαιιιιιιιι"... Εγώ γιατί δεν μπορώ να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό της; Huh??..

Κάθε Χριστούγεννα/Πάσχα 'η καλοκαίρι που επιστρέφω στα πάτρια εδάφη, πάντα επιδιώκω μια συνάντηση με παλιούς φίλους και συμμαθητές. Αν όχι all together, έστω έναν έναν χωριστά, να πούμε τα νέα μας, να γελάσουμε με καμιά βλακεία και να θυμηθούμε τα παλιά. Στην προσπάθειά μου αυτή, ελάχιστοι είναι αυτοί που θα ανταποκριθούν.. Τελικά τα χιλιόμετρα που σε χωρίζουν απο κάποιους ανθρώπους μπορεί κάποιες φορές να είναι καταλυτικά για την εξέλιξη της σχέσης/φιλίας σας.. Ειδικά όταν οι 2 πλευρές δεν έχουν την ίδια επιθυμία για τη διατήρηση αυτής της σχέσης...

Η συγκεκριμένη κοπέλα ήταν, είναι και πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να είναι κλασικό παράδειγμα ερωτευμένου ατόμου με παρωπίδες.. Ok, και μεις έχουμε ερωτευτεί, και μεις έχουμε παραμελήσει στα όρια του φυσιολογικού φίλους και φίλες ώστε να είμαστε λίγο παραπάνω με το αντικείμενο του πόθου μας.. Η κατάσταση όμως του εν λόγω ατόμου ξεφεύγει μακράν.. Και να πω ότι μιλάμε για "φράσκα πράγματα".. Κρατάει χρόοονια αυτή η κολώνια, όπως και αυτή η σχέση. Μακάρι να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά, δεν λέω! Στις καλές μας μάλιστα εποχές μου είχε προταθεί να γίνω κάποια στιγμή και..κουμπάρα (!).. Όμως... όταν ένας φίλος σου, που υπήρξε κάποτε τόσο στενός, 6 χρόνια στο ίδιο θρανίο, έρχεται για λίγες μόνο μέρες, πιστεύω μπορεί να βρεθεί μια μικρούυυλα γωνίτσα στο τόσο (...) φορτωμένο πρόγραμμά σου.

Τα παράπονά μου απο αυτή την παλιά φιλενάδα ήταν αρκετά, για να μην πω ότι κάποια δεν τα έχω ξεπεράσει πλήρως.. Και ξαφνικά, έρχεται να μας επισκεφθεί, ας όψεται δηλαδή το συνέδριο στο οποίο είναι ομιλήτρια.. Αναρωτιέμαι λοιπόν: είμαι εγώ υπερβολική και κολλημένο μυαλό που δεν μπορώ να συμμεριστώ τη "χαρά" της που θα μας δει;; Τι θα'πρεπε, να αρχίσω τα yupiiii και τα "μου'λειψες" ώστε να μην απογοητεύσω τα "γνήσια" συναισθήματά της, που εντελώς τυχαία τις λίγες μέρες που γυρνάω στον τόπο καταγωγής μου εξαφανίζονται;

Αποφάσισα απλά να περάσω καλά τις λίγες μέρες που θα'ρθει.. Θα πούμε τα νέα μας, θα χαζολογίσουμε λίγο και αυτό. Μέσα μου ξέρω πια πολύ καλά ότι για να είναι κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου πρέπει το ενδιαφέρον και η προσπάθεια να είναι αμοιβαία, και στην προκειμένη δεν ήταν.

Κάποια πράγματα απλά δεν έχουν διάρκεια και σιγά σιγά το συνειδητοποιώ...

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

DOUBLE ρε!!!!!!

Δεν θα μπορούσα παρά να αφιερώσω αυτή την ανάρτηση στην ομαδάρα που μας έκανε περήφανους εις διπλούν, για να μην αναφερθώ στο volley..

Παιχνίδι φοβερό που παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα, αμέτρητες φάσεις, πιέσεις κι απ΄τις 2 πλευρές, μέχρι ο Leto έκανε το μεγάλο "μπαμ"!!! Μούδιασε ο Αρούλης και μέτα απο που να ξαναξεκινήσει, πως να ξαναοργανωθεί..

Μια στο τόσο βγαίνει και μένα απο μέσα μου ο οπαδός! Όταν παρακολουθώ παιχνίδια τόσο σημαντικά όσο ο Τελικός Κυπέλλου 2010, γίνομαι ένα με την πράσινη λαοθάλασσα, πανηγυρίζω, βρίζω καμιά φορά (ντροπήηηη), αλλά γενικά απολαμβάνω το καλό ποδόσφαιρο, πράγμα το οποίο πολλές φορές καταστρέφεται απο άστοχους τραμπουκισμούς και φανατισμούς χωρίς όρια που φτάνουν σε σημείο επικινδυνότητας.. Όπως και να'χει, η Παναθηναϊκάρα μας είχε συγκινήσει, μας συγκινεί και θα μας συγκινεί για μια ζωή με τις επιτυχίες της..!!!

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ Δ Ε Ν ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ!!

Καλή επιστροφή στους 23.000 "εκδρομείς"
, όπως είπε κι ένας φίλος μου! :)

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Εσύ "εκεί"...

Τα λόγια στερεύουν σε στιγμές σαν κι αυτές..

Με τους Πυξ Λαξ είναι συνδεδεμένα όλα τα χρόνια της εφηβείας μου.. Με τα τραγούδια τους μεγάλωσα..
Ο θάνατος του Μάνου Ξυδούς είναι τέλος εποχής για το χώρο της ελληνικής μουσικής.. Η φωνή του ταξίδεψε και θα ταξιδεύει για πάντα τις ψυχές μας.. Το στίγμα που η μοναδική χροιά του έχει αφήσει σε αμέτρητες προσωπικές στιγμές του καθενός μας θα μείνει ανεξίτηλο, σαν soundtrack της ζωής μας..

"Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο" και ο Μάνος ήταν και θα είναι μια μεγάλη και πάντα διαχρονική αγάπη...
"Ένα σωσίβιο είναι η ζωή που ξεφουσκώνει αργά" και το μόνο που μου μένει να του πω είναι "..τα ξεναλέμε", όπως ο ίδιος τραγουδάει σε ένα απο τα τελευταία του τραγούδια..

Καλό σου ταξίδι.....

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Sweet nostalgia..

Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω απο το πασχαλινό φαγοπότι γι'αυτό καθυστέρησα να γράψω για τις διακοπούλες μου.. Ok, i'm just kidding.. Απλά ήταν τόοοοσο όμορφα που πραγματικά μου στοίχισε που ήταν μόνο 3 μερούλες..


Καταρχάς στο σπίτι της γιαγιάς.. Με μια λέξη: Κοινόβιο!!!! 10 άτομα ήμασταν! Ευτυχώς υπήρχε μέρος για όλους, αλλά ο πανικός που επικρατούσε δεν υπήρχε! Με την καλή έννοια φυσικά! Μου είχε λείψει τόσο πολύ όλο αυτό... Γιαγιά να γυροφέρνει πάνω κάτω μήπως χρειαζόμαστε κάτι, παππούς σε μια γωνίτσα να γκρινιάζει για κάποιο πονάκι πάλι, μαμά και θεία στην κουζίνα, να τρέχουν για να μας ετοιμάσουν πρωινό/μεσημεριανό/βραδινό/γλυκό/φρουτάκια κλπ.. Μπαμπάς με θείο να ετοιμάζουν το αρνί με τις ώρες.. Αδερφός να χαζεύει στην tv και εγώ με τις μικρούλες να λιώνουμε στο trivial (το ομολογώ ότι "εκλεψα" λιγάκι μιας και συμφώνησα να παίζω με τις πανεύκολες καρτούλες και γω.. χιχι!).. Τόσο ζεστή ατμόσφαιρα! Αυτό που απόλαυσα περισσότερο το φετινό Πάσχα!..

Όσον αφορά για το easter spirit.. ε μια εκκλησία την χτυπήσαμε βρε αδερφέ! Έτσι για το καλό! Μια φορά το χρόνο πραγματικά χαίρομαι και γω να πηγαίνω! Μεγάλη Παρασκευή, Επιτάφιος.. Περπάτησα με τις ξαδερφούλες 10 (!) ολόκληρα λεπτά μαζί με τον όχλο, να πούμε και μεις ότι τον συνοδέψαμε! Ανάσταση.. κλασικά.. 5 λεπτά πριν το Χριστός Ανέστη, είπαμε τα χρόνια πολλά. τσουγκρίσαμε και 2-3 αυγά που κινδύνευσαν να σπάσουν μες τις τσέπες μας, κοντέψαμε για άλλη μια χρονιά να χάσουμε χέρι/πόδι απο τα βαρελώτα, και 12:15 είχαμε ήδη επιστρέψει σπίτι, καθώς η μαγειρίτσα μας καλούσε.. Cooome..coooooooooooooome....... Όσο για την Κυριακή του Πάσχα, τα λόγια περισσεύουν.. είχα χρόνια να περάσω τόσο καλά! Καταπληκτικό φαϊ, πολύ όρεξη για χορό, απο καλαματιανούς και συρτούς, χασαποσέρβικα και ζεμπέκικα μέχρι βάλς και τανγκό που χόρεψαν γιαγιά και παππούς με τη συνοδία live ακορντεόν και μια αξιοσέβαστη ποσότητα δακρύων νοσταλγίας...

Και φυσικά τα φιλαράκια απο το χωριό!! Μεγάλη Παρασκευή και Σάββατο, το καθιερωμένο "ραντεβού" μετά την εκκλησία στο club της περιοχής, για ποτάκι και γέλια μέχρι το πρωί! Άτομα που είχα χρόνια να δω, πόσες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας ξύπνησαν! Όμορφα χρόνια, ξένοιαστα.. Είναι φορές που εύχομαι να είχα ένα ραβδάκι κι έτσι μαγικά να γυρούσα πίσω, σε εκείνα τα χρόνια.. που όλη η παρέα ήμασταν τόσο δεμένοι, που κλαίγαμε όταν φεύγαμε απο το χωριό και μετρούσαμε τις μέρες μέχρι το καλοκαίρι που θα ξανασμίξουμε όλοι.... Οι αναμνήσεις υπάρχουν για να αναζωπυρώνονται και μεις δώσαμε την υπόσχεση η επόμενη συνάντηση να μην αργήσει όσο η φετινή...

Ένα είναι το σίγουρο, το Πάσχα στο χωριό είναι αναντικατάστατο και δεν θα το άλλαζα για κανένα κοσμικό προορισμό, ever!!!

Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Πάσχα στο χωριό!! J'adore..!!!

2 και σήμερα και φύγαμεεεε!! Οι μίνι διακοπούλες μου ξεκινάνε σε λίγες μέρες και δεν κρατιέμαι..! Πάσχα στο χωριό με οικογένεια, γιαγιά-παππού, θεία-θείο και beloved little cousins ειναι κάτι που προσμένω καιρό τώρα και μου'χει λείψει..


Τόσες αναμνήσεις απο την παιδική ηλικία θα αναβιώσουν..
Επιτάφιο με όλη την παρέα, γέλια με τα μπαμ-μπουμ το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου μέχρι ο παπάς - αφού μας βγάλει το λάδι - να πει το "Χριστός Ανέστη".. Η καθιερωμένη σούπερ ντούπερ ουάου έξοδος μετά την Ανάσταση όπου συναντάς όλα τα γνώριμα πρόσωπα του χωριού και ανταλλάσεις ευχές.. Και φυσικά ΑΡΝΙ, MY LOVE!!! Ζω για να σε φάω.. Για τη στιγμή που η τραγανή πετσούλα σου θα λιώσει στο στόμα μου... yuuuummy!!!!!!!!

Η ζεστασιά που νιώθεις όταν περνάς τις όμορφες αυτές μέρες με δικά σου πρόσωπα δε συγκρίνεται με τίποτα!

Καλό Πάσχα σε όλους και.... bon appetite!!! ;)

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

12o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Που ζούσα εγώ τόσα χρόνια οέο;;... Τι έχανα η γυναίκα; Τα μισά χρόνια ζωής του φεστιβάλ (6) διαμένω στη Θεσσαλονίκη και χαμπάρι δεν πήρα! Ευτυχώς φέτος βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι να μου ανοίξουν τα μάτια και να με σύρουν σε προβολές ντοκιμαντέρ!

Για 12η χρονιά το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης γιόρτασε την απρόβλεπτη, σε διαρκή αναμόρφωση και εγρήγορση, τέχνη του ντοκιμαντέρ. Συνοδοιπόροι του σ’ αυτή τη διαδρομή οι ανήσυχοι θεατές που πληθαίνουν χρόνο με το χρόνο. Πέρυσι περισσότεροι από 40.000 θεατές παρακολούθησαν τη διοργάνωση, γεγονός που αποδεικνύει όχι μόνο το ολοένα και αυξανόμενο ενδιαφέρον για τις ταινίες τεκμηρίωσης, αλλά και την επιτυχία του Φεστιβάλ, που κατάφερε πολύ γρήγορα να καθιερωθεί στη συνείδηση επαγγελματιών και κοινού ως ένα από τα σημαντικότερα του χώρου.

Με αθρόα συμμετοχή ταινιών από όλο τον κόσμο, το 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα, πρότεινε ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα, ένα κινηματογραφικό ψηφιδωτό με στόχο να κινητοποιήσει, τα ενημερώσει, να συγκινήσει και να ευαισθητοποιεί το κοινό. Συναρπαστικά ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο, αλλά και παράλληλες δράσεις συνέθεσαν το φετινό πρόγραμμα.

Είχα τη χαρά να παρακολουθήσω 2 ντοκιμαντέρ, εκ διαμέτρου αντίθετα το ένα απο το άλλο, τα οποία κατάφεραν να με κερδίσουν - το καθένα με το δικό του τρόπο.

Νο.1: ZORRO Ο ΓΑΤΟΣ
"Οι περιπέτειες του Ζόρρο, ενός ατίθασου γάτου που ζει στο κέντρο της Αθήνας. Θα γνωρίσουμε τους φίλους, τις φιλενάδες, την οικογένεια και τους αντιζήλους του. Ο Ζόρρο είναι πολύ άτακτος και η ζωή του συχνά κινδυνεύει."
My review: Απολαυστική παρουσίαση της ζωής (βίος και πολιτεία) του κεραμιδόγατου Zorro στα σοκάκια της Αθήνας.. Ξεκαρδιστικά πλάνα, αλλά και σκηνές που σε συγκινούν με την απλότητα, αλλά και το μεγαλείο τους!

Νο.2: ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ: ΑΝΤΙΜΙΛΩΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΑΥΤΙΣΜΟ
"Το πορτρέτο μιας γυναίκας που προσπαθεί απεγνωσμένα να κατανοήσει την ποκύπλοκη ασθένεια που ελέγχει το γιο της. Μια διαδρομή μέσα από διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς, όπου κάθε στάση ανοίγει ένα νέο μονοπάτι προς την καρδιά του αυτισμού – και φανερώνει εντυπωσιακά διαφορετικές πτυχές του γιου της γυναίκας όσο εκείνη προχωρά προς το τέλος της αναζήτησής της. Ο αυτισμός είναι μια πάθηση χωρίς γνωστή αιτία ή θεραπεία, αλλά προσβάλλει 1 στα 150 παιδιά. Η ταινία αναλύει ενδελεχώς τον αυτισμό, αντιμετωπίζοντάς τον ως ένα ολοένα διογκούμενο παγκόσμιο ζήτημα."
My review: Απλά speechless.. Η αντιμετώπιση του αυτισμου΄σε Αμερική και Ισλανδία, αντιμετώπιση που φαντάζει διαστημική για τα δεδομένα της Ελλάδας, ήταν ικανή να ανοίξει τα μάτια και να ευαισθητοποιήσει το κοινό στο εύθραυστο θέμα του αυτισμού. Φοβερά πλάνα, φοβερή αφήγηση και ακόμα πιο φοβερή μουσική απο Sigur Rós και Björk. Απλά καταπληκτικό!

Όσοι το χάσατε αυτοί τη χρονιά, stay tuned!
Το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έρχεται και αξίζει πραγματικά να είμαστε όλοι εκεί!!

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Sick & tired...

Και ΝΑΙ!! Το βραβείο γκαντεμιάς μου ανήκει δικαιωματικά!! Μα να μην έχω αρρωστήσει ολόκληρο χειμώνα και να αρρωστήσω τώρα;; ΤΩΡΑ....;;

Ένα γεμάτο ΣΚ είχε κανονιστεί, άφιξη φίλης εξ Αθηνών, φιλοξενία σπίτι μου, βόλτες, ποτάκια, καφεδάκια.. Αμ δε!


“If you want to make God laugh, tell him about your plans”
είχε πει ο Woody Allen, και στη δική μου περίπτωση ήταν το μότο αυτού του ΣΚ... damn it!

Περαστικά μου και ....stay away from me!! :)

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Trying to be irresponsive..

"Έφυγε" πριν λίγες μέρες ένα παιδί με πολλαπλές αναπηρίες, ένα παιδί που γνώρισα ως εθελόντρια σε ένα κέντρο περίθαλψης παίδων, λίγα χρόνια πριν.. Τι κι αν είχα χρόνια να τον δω; Οι αναμνήσεις είναι ακόμα πολύ έντονες και "παλεύω" με την ιδέα ότι δεν είναι πια εδώ.

Απο την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το χώρο ήξερα ότι προσωπικές ευαισθησίες έπρεπε να μείνουν στην άκρη.. Η ενασχόληση μου με άτομα των οποίων η ζωή κρέμεται απο μια κλωστή και ανα πάσα στιγμή μπορεί να γίνει το μοιραίο αναγκαστικά έπρεπε να με κάνει πιο απόμακρη, πιο απαθή. Όχι ψυχρή επαγγελματία, δεν εννοώ αυτό. Απλά πιο προετοιμασμένη για κάθε ενδεχόμενο και απο κει και πέρα να καταφέρνω να έρχομαι σε επαφή και να αλληλεπιδρώ με αυτά τα άτομα χωρίς να έχω συνέχεια στο μυαλό μου το πόσο ευάλωτοι είναι.. But still.. ποτέ δεν μπορείς να είσαι 100% έτοιμος.. Όσο και να προσπαθώ να σκέφτομαι ότι έζησε τη ζωή του με αγάπη κι έφυγε ευτυχισμένος, ήταν 25 χρονών γαμώτο!..

Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στο Μιχάλη.. που πάντα ήξερε πως να μας φτιάχνει τη διάθεση με ένα του χαμόγελο, με ένα του αστείο..