17μισό ήμουν όταν έφυγα απο την οικογενειακή φωλίτσα και ανέβηκα στη Βόρεια Ελλάδα για σπουδές.. Με ενθουσιασμό για το καινούριο, αλλά και φόβο για το άγνωστο. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που οι γονείς, αφού πρώτα με τακτοποίησαν καλά καλά, έκλεισαν πίσω τους την πόρτα αφήνοντάς με μόνη να ξεκινήσω τη νέα, φοιτητική μου ζωή.. Ξεκρέμαστη, αυτό ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα. Χωρίς γονείς για πρώτη φορά. Περίεργο, αλλά και πρωτόγνωρο...
Ο καιρός πέρασε και 8 χρόνια μετά, όσο κι αν λαχταρώ να δω τους γονείς, μου λείπουν και ανυπομονώ να'ρθουν να με δουν, τα συναισθήματα μπλέκονται μεταξύ τους και πέφτουν σε αντιφάσεις... Έχω μάθει πια σε μια ζωή ανεξάρτητη, μόνη μου, με τον δικό μου προσωπικό χώρο, δίχως να'χω κανέναν να μου γκρινιάξει που ξενύχτησα και πάλι, που βγαίνω λουσμένη έξω, που δεν τρώω όλο το φαϊ μου..... Jesus!
Τους αγαπάω πάρα πολύ και οι σκέψεις αυτές με κάνουν να νιώθουν ενοχές, αλλά έπειτα γιατί;...είναι παράλογο αυτό το συναίσθημα; Μήπως και η μαμά μου δεν γκρινιάζει όταν η γιαγιά μου παρεμβαίνει στο νοικοκυριό της και της αλλάζει την καθημερινή της ρουτίνα..;
Οι γονείς θα'ναι πάντα γονείς.. Άλλα έτσι, λίγο, κάποιες φορές εύχομαι να έδειχναν λίιιγη περισσότερη κατανόηση, να μην έπαιρναν προσωπικά κάποια πράγματα.. Δεν είναι πως το'χω παράπονο, αλλά να ρε παιδί μου.. κάποια πράγματα να μη χρειάζονταν να ειπωθούν για να γίνουν κατανοητά... Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου