The biatch!

Υπάρχει τουλάχιστον μια σε κάθε εργασιακό χώρο, με προτίμηση το δημόσιο που τραβάει σαν τις μύγες τη φάρα της. Αποτελεί τον κανόνα, όχι την εξαίρεση.

Προφίλ: Ηλικία γύρω στα 50. Τουλάχιστον 30 χρόνια σ'αυτή τη θέση. Πόστο όχι ιδιαίτερα σημαντικό, η εξουσία της όμως μεγάλη λόγω της εμπειρίας της και των χρόνων που έχει φτύσει αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα σ'αυτή την καρέκλα. Κυβερνάει όλους τους μικρούς και άπειρους δημοσιοϋπαλληλάκους, που δειλά δειλά ξεκινάνε την καριέρα τους.

Η δικαιοδοσία της όρια δεν γνωρίζει. Ποιός είσαι εσύ μικρό σκουλικάκι που σκέφτηκες να πάρεις άδεια χωρίς πρώτα να την ρωτήσεις; Μα πως στο καλό διανοήθηκες να φύγεις 10 λεπτά πιο νωρίς χωρίς να χτυπήσεις πρώτα την πόρτα της αυτού μεγαλειότης για να θέσεις το αίτημά σους; Μέγα λάθος!

Έσφαλα κύριοι και θα απολογηθώ δημόσια για αυτό. ΑΝΤΙΜΙΛΗΣΑ στην υπερδύναμη της δουλειάς. Σήκωσα κεφάλι και αμφισβήτησα με τη συμπεριφορά μου το κύρος και την υπεροχή της. Καλά να πάθω λοιπόν..

Η τιμωρία μου αναμενόμενη: το πυρ το εξώτερον! Η αφεντιά της απαξιεί να μου ρίξει πλέον έστω κι ένα βλέμμα. Το "καλημέρα" της ήταν ένα προνόμιο που δικαίως μου αφαιρέθηκε γιατί δεν έχωσα τη γλώσσα στο μυαλό μου πριν μιλήσω. Γιατί είχα το θράσσος να κοιτάξω τη δουλειά μου, απο το να εφευρίσκω καθημερινά έξυπνους τρόπους να τρέφω και να συντηρώ το "εγώ" της μανδάμ..

Ντροπή και αίσχος αγαπητοί μου.. Εύχομαι να μάθετε απο τα λάθη μου και ποτέ μα ποτέ κανείς σας να μην υπερασπιστεί τον εαυτό του, τη μόρφωσή του και τη θέση του μπροστά στον "δεινόσαυρο" της δουλειάς σας. Αυτή πάντα ξέρει και θα ξέρει κάτι παραπάνω απο σας, όχι γιατί έχει σπουδάσει κάτι, αλλά γιατί αυτή είναι εκεί μέσα πιο πολλά χρόνια απο όσα κεράκια έχετε σβήσει εσείς.

Συμπέρασμα; Σεβασμός στα μεγαθήρια και φερμουάρ στο στοματάκι, ανόητε νεαρέ επαγγελματία, που τολμάς να ζητήσεις και σεβασμό για τη δουλειά σου...! Ουστ!