Αποχαιρέτησα και γω χθες μαζί με εκατομμύρια άλλους θαυμαστές σε όλο τον κόσμο το αγαπημένο μου LOSTάκι, τη σειρά που μου κράτησε συντροφιά εδώ και 6 χρόνια και δε με είχε απογοητεύσει ποτέ, απο το πρώτο μέχρι το 121ο επεισόδιο.
Το τέλος ακολούθησε την πορεία της σειράς όλα αυτά τα χρόνια.. δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο πέρα απο αναπάντεχο. Αν και αρχικά ένιωσα τα νευράκια μου να τσιτώνουν, μιας και πολλά απο τα ερωτήματά μου έμειναν αναπάντητα, τελικά συνηδειτοποίησα ότι η σειρά είχε το καλύτερο και πιο ταιριαστό τέλος που θα μπορούσε να έχει, μένοντας συνεπής στην πιο επιτυχημένη συνταγή που χρησιμοποίησε: τις αμφίσημες σκηνές, στις οποίες ο καθένας θα μπορούσε να δώσει την δική του προσωπική ερμηνεία. Κατέληξα λοιπόν ότι το τέλος με άφησε αρκετά ικανοποιημένη.
Το βασικό μήνυμα που μου άφησε η σειρά, μέσα απο το συγκλονιστικό αυτό φινάλε, ήταν πως σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Εκεί επέλεξαν να κάνουν focus και οι σεναριογράφοι, δίνοντας βάση στο ανθρώπινο στοιχείο της σειράς, στις σχέσεις που δημιουργήθηκαν και που τελικά φάνηκε πως ήταν το μοναδικό πράγμα που είχε ουσία. Το συναισθηματικό κομμάτι "δούλεψε" σε μένα τόσο καλά, που δεν με ένοιαζε πια για τη δομή και για τα σημεία της πλοκής που περίμενα να ξεκαθαριστούν. H υπερβολική ανάλυση οδηγεί συνεχώς σε νέα ερωτήματα και είναι κρίμα να χαλάσει όλο αυτό το συναίσθημα που μας δημιούργησε τόσα χρόνια. Σημασία λοιπόν έχει ότι από LOST που ήταν όλοι τους έγιναν FOUND, καθώς βρήκαν αυτό που έλειπε από την ζωή τους και τους έκανε ευτυχισμένους, με όποιο τρόπο κι αν έγινε αυτό. Αυτό είναι το σημαντικότερο νόημα που πρέπει να κρατήσουμε και το “ζουμί” της υπόθεσης!
Μια γλυκιά μελαγχολία με κυρίευσε με το που είδα την τελική σκηνή, στην οποία κλείνει το μάτι του Jack, αυτό που 6 χρόνια πριν άνοιξε στην αρχική σκηνή του πρώτου επεισoδίου. Το LOST ήταν μια σειρά απο τις πολλές που παίχτηκαν, παίζονται και θα παιχτούν στο μέλλλον, αλλά θεωρώ ότι ήταν απο τις ελάχιστες που 6 χρόνια δεν έκαναν "κοιλιά", κράτησαν το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και όσο χαζό κι αν ακούγεται, μιας και ήταν μια απλή σειρά, μια ιστορία φτιαχτή που κάποιος διεστραμμένος σκαρφίστηκε, θα μου λείψει... Ανθρώπινοι χαρακτήρες οικείοι πια, θα μείνουνε στην καρδιά μου για το ξεχωριστό μήνυμα που πήρα μέσα απο την προσωπική πορεία του κάθενος μέσα στη σειρά.
Goodbye LOST. . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου