Κάτι με έχει πιάσει τελευταία και αναπολώ όλο και πιο πολύ στιγμές της παιδικής μου ηλικίας.. Λίγο το άγχος για δουλειά τους τελευταίους μήνες, λίγο οι ευθύνες που ολοένα και αυξάνονται..κάτι με κάνει να εύχομαι ώρες ώρες να'χα ένα μαγικό ραβδάκι, ένα ραβδάκι που θα με οδηγούσε πίσω στο χρόνο.. Σε στιγμές ανέμελες, χαρούμενες, όπου το μόνο άγχος μου ήταν αν η μαμά της Σοφίας θα την έφερνε στο σπίτι για να παίξουμε, αν θα πιάσω πιο πολλά τζιτζίκια απο τον αδερφό μου, αν θα πάμε επιτέλους εκδρομή με το σχολείο.. Τι όμορφα χρόνια, τι γλυκά.. Χρόνια που ζούσαμε με ασφάλεια κάτω απο τις φτερούγες προστασίας των γονέων, χρόνια που οι βιοποριστικές ανάγκες δεν ξέραμε καν τι σημαίνουν σαν έννοια...
Πως και πως περιμένω την άφιξη των γονιών μου σε λίγες μέρες..! Για να παλινδρομήσω έστω για λίγο σ'αυτά τα χρόνια, για να γυρίζω σπίτι και να τα βρίσκω όλα έτοιμα.. φαγητό μανούλας, καθαρό και τακτοποιημένο σπιτάκι..
Που και που όλοι έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε πάλι παιδιά..
Ας το απολαύσουμε χωρίς καμία αυτοκριτική!!
Daydreamer, τζιτζίκια κι εσύ; Εγώ στο χωριό μου στην Κρήτη τα έκανα συλλογή. Και μετά έψαχνα για καμιά πεινασμένη γάτα. Η αδερφή μου δεν μπορούσε να με συναγωνιστεί.Χαχα!Θα πλακώσουν οι φιλοζωικές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχα! Δεν καταλαβές αγαπητέ pasaena, εμείς δεν τα δίναμε τροφή στις γάτες.. εμείς τα είχαμε για κατοικίδια! Τα βάζαμε σε κουτιά που ήταν τα σπίτια τους, ανοίγαμε και παραθυράκια και τα "εκτρέφαμε"!! Τα αγαπούσαμε πολύ! Αλλά εκεί στην Κρήτη φαίνεται ανοίγετε βεντέτες ακόμα και με τα καημένα τα τζιτζικάκια!!! Χεχε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχα! Μπα, εγώ τα έβαζα σε μια σακούλα-θάλαμο αερίων και μετά τα μοίραζα στις γάτες χωρίς να αξιώνω κάποιο χρηματικό κέρδος. Το έκανα για μένα. Έτσι μόνο αισθανόμουν καλά και κοιμόμουν ήσυχος με τη συνείδηση μου. Εμείς εκτρέφαμε μόνο τα Playmobil!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσες δηλαδή να χαρακτηριστείς άνετα serial killer αθώων τζιτζικιών!! Shame on you...!!
ΑπάντησηΔιαγραφή