"Έφυγε" πριν λίγες μέρες ένα παιδί με πολλαπλές αναπηρίες, ένα παιδί που γνώρισα ως εθελόντρια σε ένα κέντρο περίθαλψης παίδων, λίγα χρόνια πριν.. Τι κι αν είχα χρόνια να τον δω; Οι αναμνήσεις είναι ακόμα πολύ έντονες και "παλεύω" με την ιδέα ότι δεν είναι πια εδώ. Απο την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το χώρο ήξερα ότι προσωπικές ευαισθησίες έπρεπε να μείνουν στην άκρη.. Η ενασχόληση μου με άτομα των οποίων η ζωή κρέμεται απο μια κλωστή και ανα πάσα στιγμή μπορεί να γίνει το μοιραίο αναγκαστικά έπρεπε να με κάνει πιο απόμακρη, πιο απαθή. Όχι ψυχρή επαγγελματία, δεν εννοώ αυτό. Απλά πιο προετοιμασμένη για κάθε ενδεχόμενο και απο κει και πέρα να καταφέρνω να έρχομαι σε επαφή και να αλληλεπιδρώ με αυτά τα άτομα χωρίς να έχω συνέχεια στο μυαλό μου το πόσο ευάλωτοι είναι.. But still.. ποτέ δεν μπορείς να είσαι 100% έτοιμος.. Όσο και να προσπαθώ να σκέφτομαι ότι έζησε τη ζωή του με αγάπη κι έφυγε ευτυχισμένος, ήταν 25 χρονών γαμώτο!..
Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στο Μιχάλη.. που πάντα ήξερε πως να μας φτιάχνει τη διάθεση με ένα του χαμόγελο, με ένα του αστείο..
Καλό του ταξίδι. Ακόμα και αν δεν υπάρχει παράδεισος, για αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να ανοίξει ένας.
ΑπάντησηΔιαγραφή